Wat Nina vond

Nina heeft Wolfje II gisteravond laat nog uitgelezen (terwijl ik verzenuwd een glaasje wijn dronk). Meteen daarna hebben we gebeld, en zei ze dat ze het mooi vond, èn grappig èn spannend. Beter dan Wolfje I, omdat ze de beelden nog sterker voor zich zag. Ze vroeg zich af waarom er geen film van wordt gemaakt… en als dat nog gaat gebeuren, dan wil zij wel Wolfje spelen! Tja, een film, daar zeg ik geen nee tegen. Maar eerst het boek. Zodat we later kunnen zeggen: het boek was beter dan de film.

Ik heb Nina van alles kunnen vragen. En ik ben opgelucht dat zij, als eerste lezer van dit manuscript, het mooi vindt, dat ze vaak heeft moeten lachen, en dat ze het tot het einde spannend bleef vinden. Dat is belangrijk, want Nina is 10 en valt dus binnen de doelgroep, zoals dat zo vreselijk heet. Ik heb als tante met trots en verbazing gekeken naar hoe ze dit deed, het manuscript lezen. Ze heeft het in twee dagen uitgelezen en het heel serieus aangepakt: ze ging aan tafel zitten lezen, met pen en papier ernaast, en ze heeft nog wat foutjes in de tekst ontdekt en opgeschreven. Toen het thuis te druk werd is ze naar oma gegaan, om daar verder te lezen. En toen zij en oma door het winkelcentrum liepen met mijn manuscript op zak, heeft ze het met haar leven bewaakt, zodat het niet gestolen kon worden, of kon kwijtraken.

Een betere eerste lezer kun je niet wensen.

NAGEKOMEN BERICHT (maart 2019): ter info, voor mijn lezers, Wolfje II is niet gepubliceerd en zal er waarschijnlijk ook nooit komen… helaas. Soms lopen de dingen anders dan je hoopt.