Voor Henriette

Houtsnede van Henriette Boerendans: www.boerendans.com

Gistermiddag was er een nazomerborrel bij uitgeverij Gottmer in Haarlem, en ik was uitgenodigd. Borrels zijn soms een beetje saai en formeel, maar deze keer was het leuk. Dat kwam vooral doordat ik de plek al kende en me niet meer zo piepgroen voelde, als kinderboekenschrijver. Al ben ik dat natuurlijk nog steeds, een groentje, met nog maar één gepubliceerd boek… maar daar wordt aan gewerkt, er zijn nieuwe boeken onderweg!

Er waren veel leuke collega-schrijvers en illustratoren in de Gottmer-villa, gisteren. Ik zag de beroemdheden Thé Tjong-Khing, Frank Groothof en Philip Hopman. Ik heb weer alle mensen gezien die bij de uitgeverij werken, en ervoor zorgen dat de boeken mooi worden en in zoveel mogelijk winkels terecht komen. En ik heb heel fijn gepraat met mijn dierbare redactrice Annelies Fontijne, en met Lisa Boersen, Tjalling Houkema en Henriette Boerendans (klik voor links!) Het is heerlijk om met collega’s te kunnen praten over dingen die je tegenkomt tijdens het schrijven en illustreren. Dat zijn toch eenzame, kluizenaarachtige bezigheden.

Maar nu… over Henriette. Ten eerste: ze is een ontzettend leuke vrouw, die houtsneden maakt (waar vind je ze nog?) en boeken voor jonge kinderen. Ze zei dat ze een trouwe lezer is van dit blog, sterker nog: het staat samen met andere blogs en sites op haar startpagina. Dat vind ik een hele eer. Maar nu moet ik die plek wel verdienen. Henriette vond dat ik wel wat vaker een berichtje mag plaatsen, en daar heeft ze natuurlijk gelijk in. Mijn blogfrequentie ligt niet zo hoog. Dat komt door drukte, algehele drukte. Bloggen is voor mij een soort ‘brieven schrijven’, en daar moet je een rustig hoofd voor hebben. Ik tenminste wel. En soms weet ik niet of bepaalde onderwerpen wel op dit blog passen. Politiek bijvoorbeeld. Of berichten met een nogal sombere toon, zitten jullie daar wel op te wachten? Het is de laatste tijd al zo somber allemaal. Maar ik ben nu eenmaal geen cupcakes-vrouw. Of naaister van vrolijke zelfgenaaide rokken. Soms zou ik willen dat ik dat was en misschien waag ik ooit een poging. Ik kreeg gisteren een leuk boekje cadeau, over appeltaarten. Wie weet ga ik op een mooie dag appeltaarten bakken. Voor jullie. Voor Henriette. En een beetje voor mezelf.

Om een lang verhaal kort te maken:

Dit blog is speciaal voor Henriette. Hopelijk vindt ze het leuk…