Vaderdag

Ik heb al eens een blog over mijn moeder geschreven, maar nog nooit over mijn vader. Laat ik dat eens doen, op vaderdag.

Sinds mijn moeder er niet meer is, zoekt mijn vader regelmatig contact met mij via boeken. Ook los daarvan hebben we contact, maar dit is er nu bij gekomen en ik vind dat heel mooi. We vertellen elkaar welke boeken we lezen en wat we ervan vinden. Hij maakt uitgebreide aantekeningen en markeert passages in de boeken, iets wat ik niet zou kunnen, maar wel bewonder. Soms zoekt hij iets op, bijvoorbeeld een plek die wordt genoemd, op google maps. Dat is het leuke van mijn vader, hij kan heel precies zijn en bepaalde invalshoeken kiezen die ik niet zou kiezen. Sowieso verschillen we van karakter. Mijn vader houdt van sport, competitie, spelletjes, puzzelen en wiskunde, allemaal dingen waar ik niet van hou, die ik niet begrijp of waar ik geen aanleg voor heb. Toch zijn er dingen waar we allebei van houden, zoals theater, klassieke muziek en lezen.
Zoals je ziet, krijg ik de neiging om lijstjes te maken en dingen te gaan opsommen. Daarmee doe ik mijn vader tekort. Bovendien kan ik onze relatie niet samenvatten, en dat hoeft ook niet. Ik ben schrijver, laat ik me daarop concentreren…

Waar mijn moeder me de weg wees naar verhalen, was mijn vader mijn eerste redacteur.
Ik zie nog een schrift voor me met verhalen die ik had geschreven, en waarin hij met rode pen de foutjes had verbeterd. Dat klinkt een beetje cru, maar ik denk dat ik daardoor nu redelijk goed kan omgaan met de rode pen en opbouwende kritiek van redacteurs.
Verder is mijn vader me altijd blijven volgen en steunen, in al mijn keuzes en grillen en twijfels. Dat is niet vanzelfsprekend, er zijn genoeg mensen die de steun van hun ouder(s) moeten missen. Mijn weg naar het schrijven was (en is) lang en liep via allerlei omwegen. Misschien waren het geen omwegen maar noodzakelijke stappen. Hoe dan ook, mijn leven verliep niet altijd logisch en geordend, en dat is voor een vader soms lastig. Zeker voor een vader die niet van verandering houdt. Dat waardeer ik enorm in mijn vader: hij is ruimdenkender dan veel anderen. Altijd bleef hij naast me, ook als hij me niet begreep.
En dat doet hij nog steeds.

Laatst vonden we een oude foto terug, die me dierbaar is. Hij stond jarenlang in een klein fotolijstje op een kast bij mijn oma: mijn vader en ik naast elkaar in een roeiboot tijdens een vakantie in Italië. Dankzij mijn vaders aantekeningen weten we dat hij dateert uit september 1975, dat we in Cinque Terre waren, bij Vernazza, en dat de roeiboot om precies te zijn een ‘roeicatamaran’ was. Ik was 3 jaar, mijn vader 32.

Dank je papa, dat je al vijftig jaar naast me zit, terwijl ik leer roeien.