Sommige mensen twijfelen over wat nou beter is: ‘wonen in de stad’ of ‘wonen op het platteland’. Ik denk dat vooral stedelingen vaak denken dat ze misschien wel beter af zouden zijn op het platteland. Dat is rustgevend en gezonder, omdat je vaker in de natuur en in de buitenlucht bent. Er is veel meer ruimte, letterlijk en misschien ook wel figuurlijk. Je kunt een moestuintje aanleggen, of een kruidentuin, of een wildebloementuin, of een vlindertuin. Je kunt een paar huisdieren nemen zonder je schuldig te voelen, ze kunnen buiten rondscharrelen. Je kunt een geitje houden, of een paar geitjes, en dat zie je meteen voor je, zooo idyllisch, zo rustiek. Je ziet jezelf al bezig in een katoenen jurk, met gezonde wangen en slordig opgestoken haar. Of in een blauwe overall met kaplaarzen. Lekker geitenstalletjes uitmesten.
Maar ja. Wat moet je zonder theater en bioscoop? Wat moet je in een dorp waar niet eens een fatsoenlijke boekhandel is en waar de bibliotheek vooral kasteelromans in de collectie heeft? Zo’n dorp waar iedereen elkaar kent en in de gaten houdt? Bovendien kun je nooit meer weg. Je kunt niet op reis als je geitjes en honden en katten en kippen hebt. Je zit voorgoed vast in dat bekrompen dorp, tot je enkels in de zuigende modder.
Ik heb hem ook, de plattelandsdroom. Misschien komt het er ooit nog van, misschien wagen we over tien of twintig jaar de stap en gaan in een uithoek wonen. En misschien zal dan blijken dat het een vergissing is. Dat ik een stadsmens ben. Toch.
Ondertussen spelen we plattelandje in de stad. Dat kan ook. Kijk maar:
Wow, open haard? (of doen jullie gewoon alsof je een open haard hebben :)
Houtkacheltje! We zijn er verliefd op. Kom maar kijken (en meegenieten) X Claudia
Wat een leuk stuk. Hier zoals ik het beleef:
Zo dachten wij ook, voordat wij naar (ook nog eens Het Hoge) Noorden verhuisden. Nu weten we beter. Fijne plek, veel groen, groots uitzicht, tussen dorpskern en stadskern in. En maar een klein uurtje van onze hoofdstad. Van beide werelden het beste. Honden, katten (die hadden we al in 020) en kippen. En altijd mensen genoeg die graag een weekje of wat boerderijtje willen spelen. Zoals wij dat nu ook al 10 jaar doen. En gek genoeg: ik ga vaker naar theater en film dan toen ik het allemaal onder handbereik had.
Misschien omdát het minder dichtbij is. En het allerfijnste: de lat ligt hier veel minder hoog, ik voel me minder opgejaagd. En als ik toch drukte of gedoe wil, is er twitter en overig internet.
Maar als je in de stad woont en werkt en het naar je zin hebt, is een houtstapel op je balkon of dakterras wellicht genoeg om de plattelandshunker voldoende te bevredigen! Met Friese groeten, Kate
Kate, hoor ik daar lichte spot in die laatste zin, over de plattelandshunker? Mooi woord trouwens.
Erg leuk om te lezen hoe jij de ‘overstap’ hebt ervaren. Ik ben nog wel benieuwd naar het contact met de dorpsbewoners… hou je je afzijdig of meng je met de dorpelingen? Het lijkt me ergens raar om in een dorp te gaan wonen en je vervolgens niets van de dorpscultuur aan te trekken. Ik denk dat je het spel (want zo zie ik het) wel mee moet spelen… hoe is dat bij jullie gegaan?
Nou hebben wij hier in de straat ook een soort dorpssfeer. Toen we gisteren het hout door het portiek naar boven liepen te sjouwen en daarna het stoepje veegden, kwamen alle buren even buurten. Mensen zijn nieuwsgierig, ook in een stad.
Wat het opgejaagde gevoel betreft, ik voel al een enorm verschil tussen Amsterdam en Den Haag. Amsterdammers vinden Den Haag meestal saai, maar ik begin het steeds fijner te vinden. Wat wordt aangezien voor ‘saaiheid’ is volgens mij de vrijheid om zelf uit te zoeken hoe je wilt leven en in welk tempo. Amsterdam kan behoorlijk dwingend zijn, het is veel meer ‘in your face’. Ik hou van die stad hoor, begrijp me niet verkeerd. Maar voorlopig zit ik hier goed, en steeds beter. Zeker met die fijne houtstapel op ons dakterras!
Maar eh, Kate, als je nog een keer iemand nodig hebt om op de dieren te passen, wij komen graag boerderijtje spelen. :-)
Haagse groeten, Claudia
Voor iedereen die graag doordenkt en praat over dit onderwerp, ik krijg net via Facebook een tip voor een theatervoorstelling die binnenkort in première gaat, over een stel dat verhuist van stad naar platteland, kijk maar: http://www.theglasshouse.nu/projecten/melk-en-bloed/
Ik ken de groep, ze maken mooi theater, dus dit wordt vast de moeite waard!
Plattelander, al of niet import, misschien speelt de voorstelling toevallig ook in een stad bij jou in de buurt? (hihi)
Hier is de speellijst: http://www.theglasshouse.nu/projecten/melk-en-bloed/speellijst-2/
Groet, Claudia
Wij zitten in de oude anarchistische westhoek van Friesland (zeggen ze hier). Hier is het ‘leven en laten leven’, maar ik hoor ook wel andere verhalen van importFriezen; dat de dorpen niet zitten te wachten op die Westerlingen, en en wegpesten. Onze directe buren wonen zo’n 300 meter bij ons vandaan, en dan komt het dorp, maar ondanks de afstanden zijn het meer buren dan ik ooit in 020 heb gehad. Ik wist de helft van de tijd niet eens wie er naast ons woonde. Dat is hier echt anders, minder anoniem, en toch lekker op onszelf.
Wat ik wel altijd geweldig vond aan Amsterdam was het feit bijna iedereen import-Amsterdammer was. Ik ook, als Haagse van origine, en Zuiderling door waar ik opgroeide. En nu in het Noorden. Ik voel me overal thuis, geloof ik, en overal kom ik geweldige mensen tegen. En verschrikkelijke, die ook. Maar nooit zo veel dat ik daarom zou verhuizen. Dus voorlopig blijft het Friesland, tot de dijken doorbreken en we in onze zeilboot, die nu op een houten bok op het erf staat, loskomen en de wijde wereld indrijven. Tot zo ver de plattelandshunker. Overigens zonder enige vorm van spot! Groetnis! Kate
Hee Kate, wat grappig, ik ben ook geboren in Den Haag en opgegroeid in het Zuiden, in Limburg. Da’s ook toevallig! Als je als Hagenees in Limburg bent opgegroeid, dan kun je overal mengen, dan ben je een geoefend importmens. Heb je ook de zachte G meegenomen, net als ik? Of zat je in een ander Zuiden, in Zeeland?
Als je het een keer beu bent in Friesland, kom je maar lekker terug naar Den Haag, naar het stalletje.
Wauw, de buren op 300 meter… dan moet je flink lopen voor een kopje suiker. Mooi dat je met zulke afstanden toch een buurgevoel kunt hebben.
Groetnis terug van Claudia