Ik was van plan om vandaag vroeg op te staan en eindelijk mijn administratie te doen. Nou gaan er wel vaker plannen mis, maar dit keer was het onbegonnen werk: op een stralend zonnige lentedag, één van de eerste mooie dagen van het jaar, al je bonnetjes van het afgelopen jaar gaan zitten inplakken en verwerken in een excel-bestand… dat riekt naar gekte! Bovendien lag er een heel mooi boek op mijn nachtkastje. Mijn hand had het al te pakken nog voordat mijn ogen open waren. En als ik eenmaal lees, dan kunnen alleen honger of dorst me nog op de been krijgen. Bonnetjes maken geen schijn van kans.
Het is geen ramp, maar toch voel ik me ontevreden. Zo gaat dat met mislukte plannen, ook al zijn het domme plannen. Als een plan eenmaal is gemaakt, is het eigenlijk al te laat. Dan zit het in je hoofd. En ‘plan wijzigen’ kun je altijd proberen. Zo van: weet je wat, omdat het vandaag belachelijk mooi weer is, wijzigen we het plan, we doen die bonnetjes gewoon een andere keer, oké? Doe maar. Probeer maar. Lukt je toch niet.
De dag is nog niet om. Het is nog niet te laat. Een paar bonnetjes…