Claudia Jong

Vandaag moest ik een uurtje ‘oppassen’ bij een havo-5-klas, wat ik stiekem doodeng vond. Mijn eerste keer voor een bovenbouwgroep, en dan ook nog op vrijdag het vijfde uur…
Het viel mee. Ze waren maar met z’n veertienen en het waren schatjes. Ze lieten zich door mij -wildvreemde stagiaire- aan het werk zetten, en hebben toch veertig minuten geconcentreerd op een examentraining Duits geploeterd, terwijl ze vanavond een galafeest hebben en eigenlijk alleen konden denken aan jurken, smokings, schoenen, nagellak en hoe-het-drankverbod-te-omzeilen. En buiten stormde het, de deuren en ramen klapperden. Kortom, best knap.
Na die veertig minuten was het op. Ik probeerde de boel weer aan te zwengelen met ‘kom op jongens, nog tien minuutjes werken’, maar dat lukte niet meer. Dat snapte ik wel. Havoschatjes.
Storm en gala.
Hopelijk krijgen ze een mooie avond.

Vanochtend, ik zit achterin de klas te observeren, draait een meisje zich om en vraagt of ik ook docent word.
‘Ja,’ zeg ik, ‘dat duurt nog een tijdje, maar als het goed is wel.’
‘Komt u dan hier werken, op deze school?’
Ik leg uit dat er op dit moment geen vacature is, maar dat ik dat graag zou willen. Wie weet, in de toekomst, als er een docent Frans met pensioen gaat.
Zegt ze: ‘Oh leuk, dan krijg ik misschien les van u als ik in de vijfde of de zesde zit?’
‘Nou, voorlopig mag ik alleen lesgeven in de onderbouw.’
‘Jammer,’ zegt ze.

Geen idee waar dat vandaan komt…
Ik heb in die klas nog nooit lesgegeven.

Gisteren had ik een mindere les, beduidend minder, het liep voor geen meter. De klas die altijd lief was, was opeens rommelig en rumoerig, kletserig. En ik kwam er niet tussen. Ik hoorde mezelf dingen zeggen als ‘Jongens, laat me nou niet de hele tijd om stilte smeken…’ Dingen die je beter niet kunt zeggen.
Na afloop vroeg mijn vakcoach: ‘Wáár was je stem?!’
Ik ging naar huis met een licht paniekgevoel. Zo van, jaja, tot nu toe heb je geluk gehad, maar daar ga je, vanaf nu gaat het bergafwaarts.

Maar vandaag, mán wat een ochtend. Twee heerlijke lessen. En dat terwijl ik mezelf moest filmen voor een opdracht, toch niet mijn grootste hobby, mezelf filmen (om van het terugkijken nog maar te zwijgen). Ik was de camera in no time vergeten, zo goed liep het. De leerlingen gingen aan het werk, de sfeer was ontspannen, en kleine dingen die een beetje mis dreigden te gaan loste ik op, of ze losten zichzelf op. Aan het einde van de tweede les gaf ik (zoals ik wel vaker doe) twee leerlingen de opdracht om hardop voor de groep een dialoogje te doen, en tot ieders verbazing deden ze dat zónder boek. Ze stelden elkaar vragen en gaven antwoord, ze improviseerden zelfs, en het klonk nog Frans ook! Ik kreeg er kippenvel van. Dat is dus het mooie van lesgeven, dit soort verrassingen… ik begin het door te krijgen.

Geen idee waarom het gisteren totaal niet liep en vandaag opeens weer wel. Mijn vakcoach snapte het ook niet helemaal. Maar hij vatte het onbegrijpelijke en het onderwijs mooi samen, glimlachend en schouderophalend: ‘Soms ben je gewoon kansloos.’