Claudia Jong

Dit toetje kreeg ik gisteren van mijn vriend:

Jullie mogen raden welke smaak het is…

Het was een beetje stil hier… heeft u het gemerkt? Ik had twee weken vakantie, en die zijn nu -helaas- weer voorbij. We zijn niet weggegaan, we zijn thuisgebleven. Ik had graag op een hagelwit strand op een ongelofelijk ver en exotisch eiland willen liggen, maar ja, we hadden al een nieuwe badkamer. Je kunt niet alles hebben. En dus hadden we vakantie in eigen land en eigen huis. Dat is hard werken, kan ik u vertellen. Zeker omdat het in ons geval neerkwam op ‘vakantie in eigen verbouwing’. Ach ja. Sommige mensen hebben helemaal geen vakantie. Dat bedacht ik opeens… mensen die geen werk hebben, hebben ook geen vakantie… dat moet vreselijk zijn!

Maar vakantie is vaak helemaal niet leuk hoor, echt niet. Het is een hoop gedoe. Vooral als je op reis gaat. Je moet vanalles regelen, soms zóveel dat je er overspannen van zou kunnen raken. En het reizen zelf is vaak spannend en stressvol. Neem nou vliegen. Dat is je reinste zenuwentoestand (ook al doen we alsof het heel normaal is.) Of: rijden over drukke en onbekende wegen in het buitenland, waar het wegdek slecht is, of bochtig, of bezaaid met pee-jaa-zjes waar je gehaast moet frunniken met kleingeld. En neem dit: tent opzetten, hotel zoeken, eten kiezen in restaurants (die je ook moet kiezen), slapen in vreemde onfrisse bedden, en overleggen, de godgansedag met elkaar overleggen over wat je die dag zult gaan doen. En nooit wil iedereen hetzelfde, nooit.

Afijn, ik heb twee ellendige weken achter de rug. Maar iets minder stressvol dan gewoonlijk, doordat ik thuis ben gebleven. Ik heb geen vakantiefoto’s gemaakt. Maar u kunt vast wel wat kiekjes maken, in uw eigen hoofd.

Ik wens u een fijne zomer en een stressluwe (thuis)vakantie toe. De regering raadt het trouwens aan, op dit moment: vier vakantie in eigen land, en koop zoveel mogelijk lokale producten. Maar de regering heeft de laatste tijd alleen nog centjes in de mond. Mij gaat het vooral om uw (en mijn, ik geef het toe) geluk.

Ik koop nog papieren treinkaartjes. Dat is hopeloos ouderwets, ik weet het. Maar het is ook leuker. Als je meegaat met de tijd en inlogt met je OV chipkaart, mis je dit bijvoorbeeld:

Gisteren ontmoette ik iemand die zichzelf beschreef als feeëriek. Ze zei: ‘Ik heb een feeëriek uiterlijk.’ En dat klopte helemaal. Ze was lang en dun, had lange dunne vingers, een bleke huid en rossig haar, lang en gekruld. Ze was een beetje dromerig. En toch ook weer niet, want ze wist heel goed hoe ze eruit zag. Het was niet irritant of raar dat ze zichzelf ‘feeëriek’ noemde… ik vond het mooi en zelfbewust. Ze wist goed van zichzelf hoe ze eruit ziet, hoe ze op anderen overkomt. En haar uiterlijk leek vrij aardig te kloppen met hoe ze zich voelde, vanbinnen. Feeëriek.

Later op de dag zei iemand die me heel dierbaar is: ‘Ik zie er anders uit dan ik me vanbinnen voel. Als ik per ongeluk in de spiegel kijk, schrik ik me rot.’

Weet ik hoe ik eruit zie? Zien anderen wat ik zie? Zie ik eruit zoals ik me voel?

Volgens mij klopt dat laatste bij mij wel ongeveer. Hoewel ik moet bekennen dat ik de laatste tijd ook weleens schrik als ik in de spiegel kijk. Dat komt vooral doordat mijn hoofd ouder wordt… en mijn gedachten lopen kennelijk achter. Ik vind het moeilijk om mezelf -mijn uiterlijke verschijning- in één woord te beschrijven. Dat hoeft ook niet. Maar het is interessant.

Hoe zit het bij u? Kent u zichzelf? Hoe zou u uw uiterlijk beschrijven…