Ik heb weinig gepost de afgelopen tijd. Daar is de laatste dagen niet veel verbetering in gekomen, ondanks de aansporingen van Henriette. Eén van de redenen voor blogarmte is mijn nieuwe studie: Franse taal en cultuur. Eigenlijk is het een oude studie, omdat ik in mijn jonge jaren (ahum) in Parijs heb gewoond en gewerkt. In een ander land wonen en werken mag tot studeren worden gerekend, aangezien je van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat nieuwe dingen leert. Je bent continu bezig met taal leren, je aanpassen en kennis absorberen. Misschien is dat vergelijkbaar met hoe kinderen leren, de hele dag door, omdat alles nieuw is, en onbekend. Hoe dan ook, ik ben blij dat ik weer met het Frans bezig ben. Ik had taalheimwee (lees hier). En opnieuw studeren is spannend. Het brengt nieuwe onbekende dingen met zich mee. Leuke dingen. Maar ook minder leuke dingen. En daar wil ik meteen maar mee beginnen…
Twee dagen geleden had ik een examen. Nu heb ik nooit echt moeite gehad met examens, of vergelijkbare dingen. Ik ben altijd zenuwachtig, maar dat is -zoals ze dat zo mooi zeggen- gezonde spanning. Schoolexamens vond ik nooit erg, mijn rij-examen heb ik goed doorstaan, spreken voor publiek lukt best en ik heb toneelgespeeld, bloednerveus, maar gezond bloednerveus (en daar hoort in het geval van toneelspelen enorme buikpijn bij, dat is heel gewoon).
Vrijdag had ik voor het eerst in m’n leven last van ongezonde spanning. We moesten een brief schrijven, in het Frans uiteraard. Ruim een kwartier voor het einde bedacht ik dat ik de brief nog in het net moest overschrijven, een flinke lap tekst. En opeens sloeg het erin: kramp. Ik kreeg een ordinaire paniekaanval. Nooit eerder meegemaakt. In het algemeen niet, niet tijdens examens en niet op het toneel. Het was vreselijk eng. De paniek sloeg namelijk in mijn hand. Ik moest snel die brief in het net schrijven, maar mijn hand wilde niet meer… was verkrampt. De letters die eruit kwamen waren harkerig en onleesbaar. Ik probeerde mezelf gerust te stellen, aan yoga te denken, te relativeren, te ontspannen. Ik moest me vreselijk concentreren om er letters uit te persen die min of meer leesbaar waren. En dat zo snel mogelijk, tegen de tikkende klok in…
Het rare is dat ik mezelf observeerde terwijl het gebeurde. Dat schijnt normaal te zijn voor schrijvers, dus niet meteen de witte jassen bellen! Ik was in paniek, het zweet brak me uit, mijn hand was totaal verkrampt, en tegelijk dacht ik: aha, dus zo voelt een paniekaanval… zo voelt het als je lichaam iets doet waarover je geen controle hebt… wat interessant. Ik kon ergens ook nog de ironie van de situatie inzien: een schrijfster met een kramphand. Ik vroeg me van alles af: waarom krijg ik opeens een paniekaanval? Zou dat te maken hebben met het feit dat ik op latere leeftijd ben gaan studeren, zou je dan meer last krijgen van faalangst? En: ga ik dit vaker krijgen, vanaf nu?
Ik heb de brief geschreven, binnen de tijd. Er was niet echt sprake van ‘in het net’, dat stadium was ik voorbij. Of ik het examen heb gehaald weet ik nog niet, dat moeten we afwachten.
Ik wil met dit verhaal trouwens niemand ontmoedigen, u moet gewoon gaan studeren als u daar zin in heeft. Dat blijft het mooiste wat er is: iets nieuws leren. Met of zonder kramp.
