Claudia Jong

Nooit is voor altijd bij drukkerij New Goff. Foto: Kristof Devos

Vrijdag was Kristof bij drukkerij New Goff in Gent en heeft het sein ‘Start de persen!’ gegeven voor Nooit is voor altijd. New Goff is volgens Kristof ‘ik denk de beste boekenmaker van België’. Op de foto zie je de ‘werktafel’ van de drukker, ik weet eigenlijk niet hoe ze dat noemen, er is vast een officiële naam voor… het is de plek waar de proefdrukvellen nauwkeurig worden bekeken (soms met een loep) en getest op kleur en kwaliteit. Op het moment dat alles goed lijkt te zijn, wordt het startsein gegeven. Dan beginnen de enorme machines te stampen en is er geen weg terug.

Ik vind zo’n drukkerij een mooie omgeving. Alles draait om ambacht, machines, papier, inkt, garen, linten. Er zijn kleine apparaatjes die de luchtvochtigheid op peil houden, dat is belangrijk voor het papier. Er zijn bakken met inkt, karren vol verschillende soorten papier, lopende banden waar boeken op liggen, vers van de pers. Afijn, ik zou er uren over kunnen praten…

Ondertussen krijgen Kristof en ik veel reacties op ons boek, terwijl het nog niet is verschenen. Er zijn mensen die het boek al hebben besteld en er een speciale opdracht voor iemand in willen laten zetten. En er wordt over geschreven op blogs van illustratoren, zoals hier en hier (waar ik ‘Dutch writer’ word genoemd, dat klinkt best raar, alsof het niet over mezelf gaat).

Eigenlijk vind ik het eng dat er al reacties komen. Mijn Hollandse nuchterheid roept dat we moeten afwachten of het boek goed is en dat we er (voor het is verschenen) nog niks over mogen zeggen, of het in elk geval niet al ‘mooi’ en ‘ontroerend’ mogen noemen. Een ander stemmetje roept: ‘Doe niet zo krampachtig, geniet ervan en durf trots te zijn!’ Dat stemmetje heeft gelijk, want los van wat anderen ervan vinden ben ik zelf heel blij met dit boek. Het samenwerken met Kristof was een avontuur. Zijn tekeningen vind ik prachtig, er zit iets duisters en vrolijks tegelijk in. Precies wat ik ook in mijn teksten probeer te leggen. Ik denk dat onze ‘mix’ iets moois heeft opgeleverd. Als dat iets losmaakt bij mensen, vóór, na, of tijdens het verschijnen, dan is dat allemaal goed. En bovendien: niet te stoppen.

Ik ga mijn Hollandse nuchterheid in de kerstboom hangen, naast het hertje en het glittervogeltje.

Ik zou nog vertellen (zie vorig blog) waarom Kristof en ik de titel van ons boek Nooit is voor altijd heel lang angstvallig geheim hebben gehouden. Daar weten jullie allemaal niks van, en dat komt doordat we erg goed waren in het geheim houden, al zeg ik het zelf. Maar we waren ook behoorlijk paranoia…  titel-paranoia. Bij mij was het zo erg, dat ik de titel ook niet tegen vrienden en familie heb gezegd, zelfs niet tegen mijn moeder, tegen wie ik toch bijna alles zeg. Dat gaat ver hè? Vond ik zelf ook. Maar het moest even op deze manier. De paranoia-manier. Dat kwam zo:

In het najaar van 2011 vroeg Kristof of ik de tekst wilde schrijven voor een prentenboek waarvan hij de contouren al een tijd in z’n hoofd had en waarvoor hij schetsen en tekeningen had gemaakt. Het concept had als werktitel De steltenloper. Toen Kristof en ik elkaar ontmoetten in Amsterdam om over het boek te praten, gaf hij me een mapje met tekeningen (zie foto) en ook daarop stond die titel. Een maand later heb ik een tekst ingeleverd. Mijn tekst had de titel die Kristof had bedacht. We werkten door aan het boek De steltenloper, dat langzaam steeds rijker en echter werd. Tot ik toevallig een keer de titel googelde en heel erg schrok…

Ik ontdekte dat er in februari 2012 een boek zou verschijnen met precies die titel: De steltenloper, een prentenboek van Mattias De Leeuw. Kristof schrok ook toen ik hem dit vertelde. Het was meteen duidelijk dat we die titel niet meer konden gebruiken. Ons boek heeft een tijd geen titel gehad, en als we elkaar mailden dan was dat best lastig; ‘het boek zonder titel’, ‘voorheen De steltenloper‘, dat soort dingen schreven we. Voor Kristof was het moeilijk om afscheid te nemen van de titel die al zo lang in z’n hoofd zat. Ik was vooral geschrokken van het feit dat zoiets kan gebeuren. En ik baalde ervan, omdat ik niet goed ben in het verzinnen van titels. Tenminste, dat denk ik altijd…

Op een dag ben ik ervoor gaan zitten. Ik heb zes mogelijke nieuwe titels bedacht en die in een documentje aan Kristof gemaild. Nooit is voor altijd zat daarbij. Het is een zin die in het boek staat, uitgesproken door de vader van de jongen. Ik heb me sufgegoogeld om te zien of deze titel al bestond voor een boek, dat leek op dat moment niet het geval. Nadat we definitief voor deze titel hadden gekozen waren we bang dat het weer mis zou gaan en spraken we af er zo weinig mogelijk over te praten, zeker niet op onze blogs of via internet. We durfden de titel onlangs pas bekend te maken, nadat het ISBN bekend was en de aankondiging in de brochure van de uitgeverij stond. Het boek komt in januari uit. De kans is klein dat er in de tussentijd nog een prentenboek verschijnt met die titel. Maar je weet het nooit…

We zijn trouwens heel blij met de nieuwe titel! Wat even een drama leek, heeft uiteindelijk toch iets moois opgeleverd.

Cruijff zou zeggen: (klik)