Vandaag kwam eindelijk de postbode, met het pakje waar ik al dagen op zat te wachten. Hij kreeg het met moeite door de brievenbus en had geen idee wat erin zat. Een grote bubbeltjesenvelop met daarin, verpakt in bruin papier, mijn tweede boek.
Het blijft gek om iets waar je zo lang aan hebt gewerkt opeens in de vorm van een boek te zien. Het is een beetje onwerkelijk. Ook de tweede keer. Het went dus niet. Gelukkig maar.
Het nieuwe jaar begint goed.
Gisteravond hoorde ik van Kristof dat ons boek Nooit is voor altijd klaar is en bij de drukker ligt te wachten. ‘Ga er nú heen!’ riep ik. Maar dat gaat niet… Kristof wordt gevolgd door een filmploeg van de Vlaamse televisie en hij heeft beloofd dat hij de boeken maandag pas zal halen, zodat ze kunnen filmen op het moment dat hij het boek voor ‘t eerst in handen krijgt. Ik ben daar helaas niet bij en zal rustig moeten wachten op de postbode…
De boeken die Kristof maandag gaat halen zijn ook voor degenen die het al hebben besteld via zijn website, 60 mensen! Het zijn voornamelijk bestellingen uit België, slechts vijf uit Nederland, waarschijnlijk doordat ik er niet zoveel reclame voor had gemaakt. Kristof voegt een extra tekening toe in die boeken, en hij mag dat dus 60 keer doen, een flinke klus! Hij verwachtte hooguit rond de twintig bestellingen. Waarschijnlijk is om die reden de voorbestel-mogelijkheid stopgezet: wegens overweldigend succes. Wat ik grappig vind, is dat Kristof (om de verzendkosten laag te houden) de Nederlandse bestellingen in Nederland gaat posten, over de grens. Ik zie dat helemaal voor me… het klinkt als een clandestiene actie, terwijl het dat natuurlijk niet is.
Voor wie meer wil lezen over het boek en het ontstaansproces, is hier een link naar alle blogberichten van Kristof, en mijn verzamelde berichten over Nooit is voor altijd vind je hier.
Maar nu, de titel van dit blog. Kristof heeft -met hulp van vrienden- een prachtig filmpje gemaakt voor ons boek. En dat mag ik vandaag aan jullie presenteren. Hier is het:
Lieve lezer,
Ik wens je een goed jaar. Nee, dat is te karig.
Als je hier vaak komt kijken en mijn blog trouw leest wens ik je een extra mooi jaar, met een gouden randje. Ik beloof dat ik af en toe iets moois voor je zal posten en je minimaal één keer zal doen glimlachen.
Als we elkaar nooit hebben ontmoet en nooit zullen ontmoeten, dan wens ik je een jaar vol mooie, stille, heimelijke, overzeese, intercontinentale, virtuele ontmoetingen.
Als je me hebt gegoogeld uit nieuwsgierigheid (hopelijk valt het niet tegen), wens ik je een jaar vol boeken, vragen en onbekenden die je nieuwsgierigheid zullen aanwakkeren en ook veel mooie antwoorden, die je honger naar kennis en verhalen alleen maar zullen vergroten.
Als je hier per ongeluk terechtkwam, doordat je googelde op “ree” of “tijger” of “kaas willem elsschot” of “zelf stucen” of “jozef in de tuin” of “opnieuw beginnen met je vriend”, en eigenlijk niet van plan was ooit terug te komen… dan wens ik je respectievelijk een succesvolle spreekbeurt of werkstuk, een mooie leeservaring, een perfect glad gestucte muur, een (eindelijk) verkocht huis en een vurig liefdesleven.
Ik wens iedereen, zonder onderscheid des persoons, een jaar dat niet onopgemerkt voorbij zal gaan, dat steeds opnieuw zal verrassen en veel momenten van ontroering en vrolijkheid zal brengen. En ik zeg er meteen bij: waarschijnlijk moeten we dit zelf doen. Laten we niet wachten tot ‘het jaar’ iets doet.
Ik maak me zorgen… kerst is voorbij, oud en nieuw nadert, en ik ben eigenlijk nog niet echt melancholisch geweest. Hoe kan dat? Rond deze tijd heb ik daar altijd last van. Waarom nu niet? Er is reden genoeg voor melancholie, me dunkt! Gisteravond bij het haardvuur hebben we geconstateerd dat er betere jaren zijn geweest, voor ons persoonlijk. En buiten onze kleine levens is er ook vanalles mis. Er is genoeg ellende in de wereld, aan ellende geen gebrek. Er is altijd wel iets om je zorgen over te maken of om verdrietig van te raken. Ik laat de schietpartijen, oorlogen en natuurrampen even buiten beschouwing, omdat ze te groot zijn. Een voorbeeld: onze kunst- en cultuursector wordt hard getroffen door visieloze bezuinigingen. Dat is iets wat mij steeds opnieuw bedroefd maakt, omdat het laat zien hoe weinig gevoel voor schoonheid Nederlanders hebben. En kunst is het enige dat ons kan verwarren en troosten. Troosten, ja. Er zijn het afgelopen jaar weer veel mensen doodgegaan. Niet in mijn directe omgeving, maar toch voelbaar dichtbij. Het is droef. De dood zit ons altijd op de hielen. En daarbij is het nog steeds crisis. Een crisis die in niets lijkt op de zwart-witfoto’s van de crisis in de jaren dertig, maar toch. Crisis. Omdat er minder winst wordt gemaakt en veel mensen werkloos raken. En ik ben nota bene zelf werkloos! Oké, op het schrijven na, maar daarmee verdien je (ik althans niet) geen inkomen, hooguit een aanvulling. Dus allez, vooruit, kom op, ik praat me schor, redenen te over, laat kómen die melancholie…
Het lukt niet. Zelfs niet met een beetje persen.
Misschien komt het door het einde van de wereld, dat niet doorging. Daardoor waren we stiekem toch even opgelucht, al geloofden we er ab-so-luut niet in. In december is er wereldwijd gefantaseerd over het einde van de wereld. En het is goed mogelijk dat dit soort fantasieën een opkomende melancholie verdrijft. Wie weet is de-einde-van-de-wereld-fantasie een doeltreffend medicijn bij een heleboel kwalen, dat zou iemand eens moeten onderzoeken.
Misschien is er in mijn leven toch teveel leuks gebeurd het afgelopen jaar. Dat zit er dik in. Dat ik die dingen over het hoofd zie. En dat mag natuurlijk niet! Ik ga meteen wat hoogtepunten van 2012 verzamelen, om ze niet te vergeten: ik ben 40 geworden en er lag schaatsijs toen dat gebeurde, ik heb een mooie prijs gewonnen met mijn boek Wolfje, ik ben begonnen met de studie Franse taal en cultuur, en ik heb met veel plezier gewerkt aan het tweede boek over Wolfje en aan een prentenboek dat in januari komend jaar gaat verschijnen. Dat is toch allemaal niet verkeerd. Nog los van andere mooie dingen. Zoals dat ik nog steeds verliefd ben (om maar iets te noemen).
Ik ben waarschijnlijk te gelukkig om melancholisch te zijn. Maarrr, je weet het nooit. Het jaar is nog niet om…
Ik wens u alvast een mooi oud en nieuwfeest!
Nooit is voor altijd bij drukkerij New Goff. Foto: Kristof Devos
Vrijdag was Kristof bij drukkerij New Goff in Gent en heeft het sein ‘Start de persen!’ gegeven voor Nooit is voor altijd. New Goff is volgens Kristof ‘ik denk de beste boekenmaker van België’. Op de foto zie je de ‘werktafel’ van de drukker, ik weet eigenlijk niet hoe ze dat noemen, er is vast een officiële naam voor… het is de plek waar de proefdrukvellen nauwkeurig worden bekeken (soms met een loep) en getest op kleur en kwaliteit. Op het moment dat alles goed lijkt te zijn, wordt het startsein gegeven. Dan beginnen de enorme machines te stampen en is er geen weg terug.
Ik vind zo’n drukkerij een mooie omgeving. Alles draait om ambacht, machines, papier, inkt, garen, linten. Er zijn kleine apparaatjes die de luchtvochtigheid op peil houden, dat is belangrijk voor het papier. Er zijn bakken met inkt, karren vol verschillende soorten papier, lopende banden waar boeken op liggen, vers van de pers. Afijn, ik zou er uren over kunnen praten…
Ondertussen krijgen Kristof en ik veel reacties op ons boek, terwijl het nog niet is verschenen. Er zijn mensen die het boek al hebben besteld en er een speciale opdracht voor iemand in willen laten zetten. En er wordt over geschreven op blogs van illustratoren, zoals hier en hier (waar ik ‘Dutch writer’ word genoemd, dat klinkt best raar, alsof het niet over mezelf gaat).
Eigenlijk vind ik het eng dat er al reacties komen. Mijn Hollandse nuchterheid roept dat we moeten afwachten of het boek goed is en dat we er (voor het is verschenen) nog niks over mogen zeggen, of het in elk geval niet al ‘mooi’ en ‘ontroerend’ mogen noemen. Een ander stemmetje roept: ‘Doe niet zo krampachtig, geniet ervan en durf trots te zijn!’ Dat stemmetje heeft gelijk, want los van wat anderen ervan vinden ben ik zelf heel blij met dit boek. Het samenwerken met Kristof was een avontuur. Zijn tekeningen vind ik prachtig, er zit iets duisters en vrolijks tegelijk in. Precies wat ik ook in mijn teksten probeer te leggen. Ik denk dat onze ‘mix’ iets moois heeft opgeleverd. Als dat iets losmaakt bij mensen, vóór, na, of tijdens het verschijnen, dan is dat allemaal goed. En bovendien: niet te stoppen.
Ik ga mijn Hollandse nuchterheid in de kerstboom hangen, naast het hertje en het glittervogeltje.
Ik zou nog vertellen (zie vorig blog) waarom Kristof en ik de titel van ons boek Nooit is voor altijd heel lang angstvallig geheim hebben gehouden. Daar weten jullie allemaal niks van, en dat komt doordat we erg goed waren in het geheim houden, al zeg ik het zelf. Maar we waren ook behoorlijk paranoia… titel-paranoia. Bij mij was het zo erg, dat ik de titel ook niet tegen vrienden en familie heb gezegd, zelfs niet tegen mijn moeder, tegen wie ik toch bijna alles zeg. Dat gaat ver hè? Vond ik zelf ook. Maar het moest even op deze manier. De paranoia-manier. Dat kwam zo:
In het najaar van 2011 vroeg Kristof of ik de tekst wilde schrijven voor een prentenboek waarvan hij de contouren al een tijd in z’n hoofd had en waarvoor hij schetsen en tekeningen had gemaakt. Het concept had als werktitel De steltenloper. Toen Kristof en ik elkaar ontmoetten in Amsterdam om over het boek te praten, gaf hij me een mapje met tekeningen (zie foto) en ook daarop stond die titel. Een maand later heb ik een tekst ingeleverd. Mijn tekst had de titel die Kristof had bedacht. We werkten door aan het boek De steltenloper, dat langzaam steeds rijker en echter werd. Tot ik toevallig een keer de titel googelde en heel erg schrok…
Ik ontdekte dat er in februari 2012 een boek zou verschijnen met precies die titel: De steltenloper, een prentenboek van Mattias De Leeuw. Kristof schrok ook toen ik hem dit vertelde. Het was meteen duidelijk dat we die titel niet meer konden gebruiken. Ons boek heeft een tijd geen titel gehad, en als we elkaar mailden dan was dat best lastig; ‘het boek zonder titel’, ‘voorheen De steltenloper‘, dat soort dingen schreven we. Voor Kristof was het moeilijk om afscheid te nemen van de titel die al zo lang in z’n hoofd zat. Ik was vooral geschrokken van het feit dat zoiets kan gebeuren. En ik baalde ervan, omdat ik niet goed ben in het verzinnen van titels. Tenminste, dat denk ik altijd…
Op een dag ben ik ervoor gaan zitten. Ik heb zes mogelijke nieuwe titels bedacht en die in een documentje aan Kristof gemaild. Nooit is voor altijd zat daarbij. Het is een zin die in het boek staat, uitgesproken door de vader van de jongen. Ik heb me sufgegoogeld om te zien of deze titel al bestond voor een boek, dat leek op dat moment niet het geval. Nadat we definitief voor deze titel hadden gekozen waren we bang dat het weer mis zou gaan en spraken we af er zo weinig mogelijk over te praten, zeker niet op onze blogs of via internet. We durfden de titel onlangs pas bekend te maken, nadat het ISBN bekend was en de aankondiging in de brochure van de uitgeverij stond. Het boek komt in januari uit. De kans is klein dat er in de tussentijd nog een prentenboek verschijnt met die titel. Maar je weet het nooit…
We zijn trouwens heel blij met de nieuwe titel! Wat even een drama leek, heeft uiteindelijk toch iets moois opgeleverd.
Cruijff zou zeggen: (klik)
Deze week onthullen tekenaar Kristof Devos en ik eindelijk het omslag en de titel van ons prentenboek: Nooit is voor altijd. We werken er al heel lang aan en nu is het bijna zover, in januari 2013 verschijnt het. We verheugen ons er enorm op.
Ik schreef eerder een blog over hoe Kristof en ik elkaar hebben leren kennen.
Binnenkort zal ik vertellen waarom we de titel tot nu toe angstvallig geheim hebben gehouden…
Maar eerst wil ik iedereen wijzen op dit blog van Kristof, waarin hij schrijft over de heftige gebeurtenis die jaren later heeft geleid tot het maken van dit boek.
Dit is mijn uitzicht. Als ik achter mijn bureau zit te schrijven, en ik draai mijn hoofd naar links, dan zie ik deze boom. Ik hou van bomen. Ik vind het fijn als er een grote boom voor mijn huis staat, voor het raam. Deze boom staat precies goed. We wonen op de tweede etage en daardoor lijkt het net of we in een boomhut wonen… gelukkig wel een boomhut met verwarming, een douche, een koelkast en een gasfornuis!
Het is volop herfst en dan zijn bomen op hun allermooist. Als je nu in het bos wandelt, val je van de ene verbazing in de andere. Ik krijg dan altijd zin om te schilderen, maar daar begin ik niet aan. Ik schrijf liever. Als ik ga schilderen wordt het nooit zo mooi als de echte bomen.
Nog een herfstfoto van ‘onze’ boom, dit keer door het open raam:
Vroeger kon ik blij zijn met een voldoende. Voor sommige vakken (zoals wiskunde) was een voldoende zelfs de (eeuwig onhaalbare) hoofdprijs. Maar op de één of andere manier is er iets verschoven, ik weet niet waar en waarom. Een voldoende is niet langer voldoende. Als ik een 7,6 haal, zoals deze week bij een lastig tentamen Franse taalkunde, ben ik ontevreden. En dat vind ik slecht van mezelf, ik ben ontevreden over mijn eigen ontevredenheid, ik vind het onuitstaanbaar. Waarom mogen er alleen nog achten, negens en tienen worden gehaald? Wie heeft dat gezegd? Wanneer is dat erin geslopen? Waar komt het vandaan?
Ik heb het niet alleen met studeren. Als ik erover nadenk heb ik het al een tijdje, met alles, dat gevoel van: voldoende = onvoldoende. Een maaltijd moet bijzonder en verfijnd zijn, aardappelen met vissticks is niet oké, dan heb je je er toch met een jantje-van-leiden van afgemaakt. Een cadeau voor een jarige vriendin moet exceptioneel en bijzonder zijn, onvergetelijk als het even kan. Een Facebookberichtje moet origineel en grappig zijn en mag geen spelvouten bevatten. Alles moet goed, alles moet minimaal voor een acht. Om over schrijven nog maar te zwijgen: het eerste boek moest echt goed zijn, maar het tweede boek moet nog beter!
Wat is het probleem, zult u zeggen. Het is toch goed om te willen presteren? Je wilt geen slecht boek schrijven. En natuurlijk haal je liever een negen voor een tentamen, dan een zes of een zeven. Logisch. Je werkt er ook hard voor.
En dát is het. Dat harde werken. Het losse is er vanaf. Het onhandige. Het speelse. Het met-de-hakken-over-de-sloot-gevoel. Ik ga proberen dat weer op te zoeken. Ik ga de voldoende in ere herstellen en het allemaal wat minder serieus nemen. Al is het één uur per week. Al is het maar voor mezelf, in het geheim. Niemand hoeft te weten dat ik het allemaal voor de lol doe.
