Foto: Korneel Detailleur
Ik heb gisteren Iemands lief gekocht, van Bart Moeyaert en Korneel Detailleur. Het is kleiner dan je zou verwachten na het zien van foto’s, zoals deze. Zelfs ietsje kleiner dan het boekenweekgeschenk. Maar het is prachtig! Een aanrader voor wie nog een boek wil kopen tijdens de Boekenweek.
En euh, als je Nooit is voor altijd erbij koopt, heb je twéé mooie boeken en hoef je zondag niet alleen met de trein. ;-)
Foto: Esther Koch
De presentatie van Nooit is voor altijd was een feestje!
Iedereen die er was en ons boek heeft gekocht: bedankt.
Aardbeien. Kijk maar in het boek…
Foto: Monique Wolvers
Het was fijn om te vertellen hoe het boek tot stand is gekomen, hoe Kristof en ik elkaar hebben leren kennen (via twitter), welke verwijzingen in het boek zitten en welke technieken Kristof heeft gebruikt. De achtergrondinformatie is niet nodig om het boek te kunnen lezen, het kan heel goed zonder. Maar ik denk wel dat de gasten die er zondag bij waren het boek anders zullen lezen.
Senne leest…
Foto: Monique Wolvers.
Ik heb voorgelezen. Dat is best spannend, vraag me niet waarom. Iedereen werd stil toen ik las, ook de kinderen, dat was zo fijn. En het heeft gek genoeg iets heel intiems om voor te lezen voor publiek. Zeker uit dit boek…
Voor wie er niet bij kon zijn, of gewoon nieuwsgierig is, op Kristofs blog staan meer foto’s.
De plek was super: KochxBos Gallery. De galerie zag er prachtig uit en het klopte om dit prentenboek, de tekeningen van Kristof, te presenteren op een plek die helemaal vol staat en hangt met kunst. Ga een keer naar deze galerie toe, als je in Amsterdam bent.
Kristof signeert Nina’s boek, met een kleine tekening.
Foto: Monique Wolvers
Nagekomen bericht: voor degenen die er geen genoeg van kunnen krijgen, nóg meer foto’s, van Jacinta Holtslag.
Gisteren kreeg ik een bijzondere reactie via dit blog, van Yvonne. We hebben op dezelfde basisschool in Geleen gezeten en ze is nu juf op een school, in dezelfde stad. Haar reactie was in eerste instantie een compliment, en het is altijd leuk om complimenten te krijgen. Maar in tweede instantie betekende het nog meer voor mij. Ze schreef dat ze in haar klas was begonnen met het voorlezen van Wolfje. En zei dit:
“Iedere keer wanneer ik na een kwartiertje lezen het boek weer opzij leg voor een volgende dag, gaat er een zucht door de klas. Ik geloof dat ik de hele dag mag voorlezen uit dit boek!
Wat mij betreft mogen er nog vele volgen.”
Die zucht. Mijn hart deed een Epke Sonderland toen ik het las. Te horen dat er op een paar honderd kilometer afstand een zucht door een klas gaat nadat er uit mijn boek is voorgelezen…
Dat is waarom ik schrijf.
Reken maar dat ik nog meer boeken ga schrijven. Ik wil nog veel klassen doen zuchten.
Wanneer ben je een controlfreak? Is het verkeerd om dingen te willen controleren? Ik krijg soms het idee dat mensen van mij vinden dat ik zwaar overdrijf. En misschien is dat ook zo. Ik bewonder mensen die alles totaal relaxt en vol vertrouwen afwachten. ‘Komt goed!’ zeggen ze dan, falderal-achtig. Terwijl ik me zit op te vreten.
Neem deze week. De boeken voor de boekpresentatie zijn maandag verstuurd, vanuit België. Ze zouden vrijdag worden afgeleverd, in Amsterdam. Rustig afwachten. ‘Komt goed!’ Ik probeerde me te oefenen in het komt-goed-denken. Maar toch tetterde het komt-niet-goed-stemmetje daar keihard doorheen: ‘Huh, leer mij transportbedrijven kennen, het blijft mensenwerk hoor, en het heeft gesneeuwd deze week… zul je nèt zien… een boekpresentatie zónder boeken!!!’
Afijn. Vanochtend, tegen een uur of elf, toen ik nog geen verlossend bericht had ontvangen, ben ik voor de zekerheid toch even gaan bellen. En nu, dik twee uur later, zijn de boeken veilig afgeleverd bij schoenmaker Nils, de buurman van de galerie. Maar dat was niet vanzelfsprekend. Ik heb met vier verschillende transporteurs gesproken, eerst Vlaams, toen Nederlands, begripvolle mannen die me behulpzaam van de één naar de ander verwezen. Om uiteindelijk te belanden ‘in’ de auto van de koerier, onderweg naar de galerie in Amsterdam, waar op dat moment niemand aanwezig was. De dag ervoor had de koerier ‘s ochtends het bordje ‘geopend van 13-18 uur’ gezien en was vertrokken. Datzelfde was vandaag weer gebeurd. De koerier zou zijn vertrokken, met de boeken in zijn auto.
‘Ah joh, als je niet had gebeld was het vast ook goedgekomen.’ Zult u zeggen. Of denken. Dat mag. Maar ik geloof dat niet. Ik geloof dat het komt-niet-goed-stemmetje dit keer gelijk had. En het heeft de boeken toch maar mooi binnengepraat. Nu kan ik eindelijk denken:
Komt goed!
Na de boekvoorstelling in Vlaanderen komt er ook een Nederlandse presentatie van Nooit is voor altijd, het prentenboek dat ik maakte met illustrator Kristof Devos.
Deze feestelijke presentatie vindt plaats op zondag 17 maart om 14.00 uur, bij KochxBos in Amsterdam.
Je kunt het boek ter plekke kopen en laten signeren of er een opdracht voor iemand in laten zetten. We vertellen over de ontstaansgeschiedenis en laten zien hoe de tekeningen zijn gegroeid in het werkproces. Ik zal een stukje voorlezen, terwijl Kristof tekent.
We zijn blij en trots dat we te gast zijn bij KochxBos. Het is een mooie kans om deze bijzondere galerie te leren kennen. Op het moment van onze presentatie is er werk te zien en te koop van Harma Heikens en één van Nederlands bekendste tekenaars: Peter Pontiac.
Ik las het blog van een vriendin in de rouw. Eigenlijk is ze een vriendin van mijn moeder, ze maakten vroeger samen poppentheater. Als klein meisje bewonderde ik haar altijd, en dat doe ik nog steeds, omdat ze zo’n lieve, eigenzinnige en bijzondere vrouw is. En die lieve vrouw is nu tot op het bot verdrietig. Ontroostbaar. Omdat haar man is overleden.
In haar blog, getiteld ‘Crocusvakantie en dat soort narigheid’, schrijft ze dat ze er niet meer in slaagt om stoer te zijn, of sociaal wenselijk.
Lieve Anita, ik had laatst in Vlaanderen een gesprek met een man die ongeveer dit zei:
Vroeger was het heel normaal dat een rouwperiode lang duurde, als in een dorp iemand stierf gingen bij het gezin de luiken van het huis minimaal 6 weken dicht en iedereen hield er rekening mee. Rond de begrafenis, en nog lang daarna, waren er allerlei (terugkerende) rituelen. Tegenwoordig mag je na een sterfgeval een paar dagen vrij nemen om de begrafenis of crematie te regelen, en daarna moet je snel weer over tot de orde van de dag. Terwijl rouwen veel langer duurt. Terwijl we er vaker over zouden moeten praten.
Ik vond dat zo mooi. En ik denk dat die meneer gelijk heeft.
Ik stuur je een troostkus. Die niet helpt, maar toch…
Claudia
Nooit is voor altijd is in België breeduit op tv geweest en werd gesignaleerd in verschillende boekhandels, zoals de FNAC in Antwerpen, Standaard boekhandels en Limerick in Gent. Maar in Nederland was het nog steeds niet verkrijgbaar… tot gisteren. Het is er nu!
U kunt het bij elke boekhandel bestellen, dan heeft u het met wat mazzel de volgende dag in huis. Misschien ziet u het toevallig liggen, in een boekhandel die het heeft ingekocht. Mocht u het ergens spotten, stuur een foto, daar doet u ons een groot plezier mee. Doe de hartelijke groeten aan de boekhandelaar, van mij, en zeg vooral dat hij/zij een neus heeft voor kwaliteitsboeken. ;-)
Vandaag had ik een vreemde gewaarwording. Ik las een nieuwsbericht op de site van de Volkskrant, over een neergestorte meteoroïde in Rusland, en kreeg het gevoel dat het niet echt was. Dat iemand het verhaal had verzonnen en een knap nieuwsbericht in elkaar had gedraaid. Zelfs de foto’s en filmpjes overtuigden me niet…
Ik dacht, laat het even bezinken, dan zakt het wel. Ik weet dat het waar moet zijn. Dat het echt is gebeurd. Maar als ik het nieuwsbericht opnieuw lees, krijg ik datzelfde gevoel.
Verzonnen.
Gisteravond was Kristof op tv, in het veelbekeken programma Iedereen beroemd, op België Eén. Ik kom ook nog even voorbij, met blosjes van de zenuwen, tijdens de boekpresentatie (zie vorig blog). Het is een kort filmpje, mooi gemaakt. Voor wie nog een keer wil kijken en voor wie het heeft gemist:
Donderdag 7 februari was de presentatie van Nooit is voor altijd bij boekhandel Letters & Co in Deinze, een stad in Oost-Vlaanderen, niet ver van Gent. Als u ooit in de buurt bent moet u zeker langsgaan en de groeten doen aan Lies en Chris, de eigenaren. De winkel is ruim een jaar geleden geopend, en je kunt voelen dat het een plek is waar mensen graag naartoe komen, niet alleen voor boeken.
Kristof en ik hebben verteld over onszelf en over de wonderlijke wijze waarop dit boek tot stand is gekomen. Donderdag zagen wij elkaar pas voor de tweede keer! We hebben het boek gemaakt in nauwe samenwerking, maar op afstand, via mail. Toch is het geen afstandelijk boek geworden. Ik hoop dat ik nog vaker op zo’n intense manier mag samenwerken.
Na ons optreden heb ik mooie gesprekken gevoerd. Volgens mij komt dat door het onderwerp van het boek, het roept veel op. De gesprekken gingen meteen de diepte in en mensen waren zichtbaar geraakt.
Er was een internationaal gevierde en sympathieke altviolist, Paul Declerck, met wie we samen hebben geïmproviseerd. Kristof tekende en was via groot scherm te volgen, ik las voor uit het boek, en Paul speelde viool. Tijdens het lezen probeerde ik in te spelen op de muziek, door tempowisselen, harder of zachter lezen en af en toe pauzeren, zodat je alleen de viool hoorde en Kristof zag tekenen. We hadden dit niet geoefend, het had grandioos mis kunnen gaan… maar gelukkig hoorden we achteraf dat het goed was gelukt.
Om het allemaal nog spannender te maken was er een tv-ploeg die opnames maakte. We kregen microfoons onder onze kleren en ‘kastjes’ op onze rug, en werden gevolgd door een cameraman, een geluidsman en een regisseuse.
Het was een bijzondere avond. Een mooie doop voor ons boek. Voor wie graag plaatjes kijkt is hier een fotoserie te zien. Hopelijk kunnen we ook een presentatie in Nederland organiseren. We houden u op de hoogte.
Het boek ligt in Vlaanderen al in de winkels en is binnenkort ook in Nederland verkrijgbaar. Je kunt het misschien wel alvast bestellen. Vraag maar bij de boekhandel.
