Er zijn vrouwen (en misschien ook mannen, hoewel ik die nog niet ben tegengekomen) die blogs hebben vol zelfmaakdingen en heerlijke recepten, bijvoorbeeld voor cupcakes. Ik ben niet zo van het handwerken. Hoewel er een naaimachine (nog nieuw in de doos) op me wacht, en ik alvast allerlei stofjes en een stuk of twintig Burda’s heb gekocht, in de hoop dat ik op een dag zelf kleren ga kunnen maken. En ik ben ook niet zo van het bakken. Hoewel ik veel mooie kookboeken heb, en vol bewondering lees en zie hoe anderen de lekkerste taarten bakken.
Het kan me niet zoveel schelen, eerlijk gezegd. Die naaimachine komt op een dag wel uit zijn doos. Of niet. Dan kan ik altijd nog dromend de Burda’s lezen. Of in de kookboeken bladeren, en dingen ruiken die ik nooit zal koken. Maar nu dacht ik, misschien vindt u het jammer… u, lezers. Misschien zit u te wachten op handige patronen of recepten. Patronen heb ik nog even niet, maar ik heb alvast één fijn recept. Niet van mezelf, helaas. Maar literair verantwoord. Dat dan weer wel.
Het heeft te maken met mijn voorlaatste blog, over Prousts A la recherche du temps perdu. In het eerste deel van die cyclus, Du côté de chez Swann, spelen Madeleines een belangrijke rol. Ik ga niet helemaal uitleggen hoe dat zit, maar in het kort komt het hier op neer: de verteller doopt een Madeleine in een kopje thee en wordt overspoeld door herinneringen, veroorzaakt door de geur en smaak van dat in thee gedrenkte cakeje. Het gaat over ‘mémoire involontaire’: herinneringen die sluimeren in ons onderbewuste en die worden opgeroepen door dagelijkse handelingen, geuren, smaken, etc. Enfin, u moet echt die boeken lezen!
Maar misschien houdt u niet zo van lezen… en wèl van bakken. Geen man overboord, u kunt gewoon hier blijven, op dit blog. Want, jaja, hier komt een recept, een heus recept. Hopelijk leest u Engels (sla anders die lap tekst maar over)… hier komt ie… voilà, met dit (geleende) recept maakt u er 24 in 25 minuten:
(met rozengeur!)
