Facebookvriend W. deelde dit blog van zijn vrouw, Suzanne Brink:
Echte vrouwen krijgen een kind
Een sterk en mooi verhaal, waarin ik veel herkende. Niet de IVF en ook niet de enorme liefde voor honden (geef mij maar katten), maar wel bijna al het andere.
Ik durf bijvoorbeeld amper een baby op schoot te nemen, bang dat iemand roept: ‘Oooh, dat staat je goed!’, met alle implicaties en gevolgen van dien (ongemak, blozen, niet meer van het moment kunnen genieten, terwijl ik ook wel ‘s gewoon leuk een baby wil vasthouden).
Het ergste is wat dat betreft gelukkig voorbij, maar het kan nog steeds gebeuren.
Ook al ben ik inmiddels niet meer verdrietig en eigenlijk vaak blij en opgelucht dat ik geen kinderen heb (want jezus waar gaat de wereld naartoe, en oefff wat ben ik blij dat ik niet in de cliché-molen terecht ben gekomen van moeders op het schoolplein, kinderfeestjesconcurrentie, bergen was, lege nestsyndroom, en noem de ellende maar op), toch kunnen dit soort ongemakkelijke situaties nog steeds voorkomen.
Zelfs tijdens schoolbezoeken, als kinderen vragen of ik kinderen heb.
Die vraag wordt minder vaak gesteld… misschien straal ik het uit, dat ik gewoon vrouw ben, mens. En als ik antwoord op die vraag klinkt dat ook steeds normaler. Soms zeg ik: Nee, ik heb geen kinderen, jullie zijn nu even mijn kinderen. Vinden ze leuk.
Hopelijk kan ik ook een voorbeeld zijn, voor jongens en meiden die geen kinderen kunnen of willen krijgen.
En hopelijk hoeven wij dat allemaal steeds minder stiekem te doen.
Doordat W. bij het bericht zei dat het ook zijn verhaal was, vroeg ik me eigenlijk voor het eerst af hoe mannen dit beleven. Een onvervulde kinderwens, een kinderloos of kindervrij leven, hoe je het ook noemen wilt en hoe je er ook komt…
Ik zie steeds meer blogs en boeken van vrouwen die hierover schrijven, wat heel fijn is, en belangrijk.
Maar hoe zit het met jullie, mannen? Schrijf erover. Ik wil het graag lezen.