2022 is bijna afgelopen.
Een jaar dat begon toen we nog in lockdown zaten.
Langzaam werd het losser en gingen we vaker naar buiten.
Nu lijken de mondkapjes alweer ver weg, terwijl dat natuurlijk niet zo is…
Het was ook het jaar waarin ik 50 werd en mijn dierbare stiefvader verloor…
Het jaar waarin ik opnieuw terugkeerde in het onderwijs…
Het jaar waarin een grote droom uitkwam…
Ik merk dat ik geen zin heb om helder op een rij te zetten wat er allemaal is gebeurd in mijn leven het afgelopen jaar. Misschien komt dat door de oorlog in Oekraïne… door de harde knallen buiten… door het overzicht op tv met alle beroemde en minder beroemde mensen die dit jaar zijn overleden… en meteen daarna een interview met een jonge sportvrouw die goud won, stralend van kracht en levenslust.
Alles is belangrijk en onbelangrijk. Licht en donker. Donker en licht.
Gisteren zag ik 8: Metamorphosis, een voorstelling van Nicole Beutler Projects.
Met dansers die een bezwerend lied van Henry Purcell zongen, hun kopstemmen breekbaar en krachtig tegelijk. Met keiharde muziek die je voelde dreunen in je buik.
Met zangers die dansten. Mannen in maatpakken die patronen vormden en daaruit losbraken, zing-blaffend en kronkelend, als honden, als dieren.
Bange mensen die transformeerden in kleurrijke en betoverende fantasiefiguren van wie we nog geen afscheid wilden nemen, maar die van ons weggingen en verdwenen, klimmend over de stoelen, in de verte, in de mist.
Wij, het publiek, keken vanaf het toneel naar die lege zaal… de plek waar wij hadden moeten zitten… en waar nog wat plukjes mist dreven.
Een onbegrijpelijk en beeldschoon eindbeeld.
Ik wens jullie voor 2023 veel kracht en levenslust.
En het geluk van onbegrijpelijke en beeldschone kunst.
Foto: Anja Beutler