Gisteravond werd tijdens het Kinderboekenbal de Gouden Griffel uitgereikt, een belangrijke prijs voor Nederlandse kinderboeken. Even kort: elk jaar worden Zilveren Griffels uitgereikt en één daarvan wint uiteindelijk de Gouden Griffel. Lees hier alles over de Griffels en Penselen.
Het gaat me nu om de uitreiking zelf. Links een foto van dat moment (klik voor vergroting), excuus voor de povere kwaliteit, ik zat achterin de zaal en wilde niet flitsen. Maar u krijgt een indruk.
Een prijsuitreiking is altijd spannend, voor de zaal en de genomineerden. Er is altijd dat tromroffelmomentje en dan wordt de winnaar genoemd, die naar het podium stommelt en iets mag zeggen. Ik heb het zelf een paar keer mogen meemaken en het is heel raar. De eerste keer stond ik met m’n bek vol tanden en ik heb me toen voorgenomen om iets voor te bereiden, hoe dan ook. Maar eigenlijk levert onvoorbereidheid heel mooie dingen op. Zoals gisteren, bij Bibi…
Dieuwertje Blok (die eeuwig jong blijft, maar dit terzijde) probeerde de stilte een beetje te vullen met: ‘Ja, ooo, ik kan me heel goed voorstellen dat je op zo’n moment niet weet wat je moet zeggen…’
En toen zei Bibi (eigenlijk nog veel te blij en overdonderd om te kunnen praten): ‘Het eerste wat nu in me opkomt is ‘Ik ben een Marokkaan en ik heb een fokking Gouden Griffel in m’n handen!’
Prachtig. Pure prijsuitreikingspoëzie. Ik heb Bibi’s boek ‘Winterdieren’ nog niet gelezen, maar ben hierdoor heel nieuwsgierig geworden.
Voor wie het afgelopen anderhalf jaar onder een steen heeft geleefd en niet begrijpt waarom Bibi’s uitspraak zo grappig en mooi was, nog even het filmpje van Nasrdin Dchar, tijdens de uitreiking van het Gouden Kalf: