Zoals altijd schrijf ik een blog op de laatste dag van het jaar.
Van terugkijken word ik melancholisch, en hoewel ik op deze site vooral berichten post over mijn leven en werk als schrijver, weet ik (en iedereen die dit leest) dat het in het leven niet draait om werk.
Dit jaar zijn er in mijn omgeving weer mensen overleden. Geen directe familie, maar belangrijk genoeg om het te voelen. En vanmiddag moest ik door een liedje in de Top 2000 ineens heel hard huilen om mijn moeder, die in 2016 overleed. Rouw is een raar iets.
Ik mis mijn moeder nog steeds, en dat zal nooit overgaan.
Gezondheid, gemis, liefde en vrede, allemaal veel belangrijker dan werk.
En toch, en tóch is mijn werk heel belangrijk.
Al was het maar omdat (kunnen) lezen zo ontzettend belangrijk is voor iedereen, en misschien belangrijker dan ooit.
Ik schrijf boeken, en probeer zoveel mogelijk kinderen en volwassenen te inspireren om (meer) te lezen en elkaar voor te lezen.
Dat is volgens mij best goed gelukt dit jaar.
Een jaar zonder ‘bijbaan’ in het onderwijs, waarin ik me helemaal kon richten op schrijven en leesbevordering.
En toevallig een jaar waarin er vier (!) boeken van mij verschenen.
Wat me vooral is bijgebleven:
– Dat ik tijdens de boekpresentatie in Hasselt aan mijn vader het eerste exemplaar uitreikte van Als ik er ben, en hem daarmee kon bedanken voor het feit dat ik leef.
Dat paste zo mooi bij dat boek, en het was zó fijn om hem blij te maken.
– De schoolbezoeken die ik deed rond De jongen die verdween in een game, en de reacties van kinderen, ouders en leerkrachten op dit boek. Het onderwerp online leven versus het echte leven raakt een snaar, en erover praten met kinderen voelde als iets belangrijks, iets van betekenis.
Om mezelf voor te stellen tijdens schoolbezoeken maakte ik een foto van mijn boeken, en dat werd onbedoeld een soort tijdlijn.
Links bovenaan mijn debuut Wolfje en rechts onderaan mijn nieuwste boek De jongen die verdween in een game.
De laatste vier boeken zijn van dit jaar, allemaal verschenen in 2024.
Dat is heel bijzonder!
Komend jaar verschijnt er één boek, als het lukt, want dat is nog onzeker.
Dit jaar was dus uitzonderlijk…
Maar het gaat niet om de hoeveelheid boeken of het tempo waarin ze verschijnen.
Wat ik voel als ik naar deze foto kijk is trots.
En dankbaarheid.
Dat ik boeken mag maken, samen met geweldig leuke mensen, die dat met zo veel liefde doen.
Rijk word je er niet van, leg ik vaak uit aan kinderen in schoolklassen.
En tegelijk: wat een rijkdom!
Wat een tijdlijn!
Wat een geluk!
‘Kijk dan, kijk!’ roep ik tegen het kind dat ik was, en dat zo graag schreef en las.
‘Wat een wonder!’
Ik wens jullie allemaal een gelukkig 2025.
In goede gezondheid, en alsjeblieft ALSTUBLIEFT met wereldvrede.
Als dat (nog) niet kan, dan in elk geval met mooie boeken…
