Een paar dagen geleden was er een Fransman in de boekwinkel. Ik herken het accent meteen en kan het meestal niet laten om Frans te praten. Omdat het gesprek dan soepeler loopt, maar eigenlijk vooral omdat ik het zelf zo fijn vind om weer eens Frans te kunnen praten. Ik wilde die meneer vertellen dat er boven nog een verdieping was, met toneelstukken, maar kon tot mijn schrik niet meer op het Franse woord voor ‘toneelstuk’ komen. Ik moest even overschakelen naar Engels, zodat hij me kon helpen. Pièce de théâtre. Natuurlijk, hoe kon ik dat nou vergeten?! Ik heb drie jaar in Parijs gewoond, een acteursopleiding gevolgd, toneelgespeeld in het Frans, teksten uit m’n hoofd geleerd, in het Frans gedroomd, verliefd geweest, gewerkt, alles… en nu kon ik me opeens dat eenvoudige woord niet meer herinneren. Het is lang geleden, ik was twintig toen ik naar Parijs ging, en dat is alweer twintig jaar geleden. Maar toch. Ik vind het erg dat ik af en toe Franse woorden vergeet, terwijl er geen nieuwe woorden meer bijkomen. En soms heb ik opeens een beetje heimwee naar Frankrijk, misschien nog wel het meest naar de taal. Kun je een taal missen? Het is raar hoe anders je je kunt voelen in een andere taal. Hetzelfde, maar toch net even anders. De humor is anders, en daarmee verandert er zoveel. Het zingt anders. Mijn stem heeft ook een andere toonhoogte, geloof ik, als ik Frans praat. En ik heb geen zachte g als ik Frans praat. In Frankrijk weet niemand uit welk deel van Nederland ik kom, en het is ook niet belangrijk. Hier hoor je meteen: ah, een accent! En dat is voor een deel bepalend voor hoe anderen je zien en voor wie je bent, of denkt te zijn.
De meneer kwam uit Parijs. Ik vroeg hem hoe het met Parijs gaat, op dit moment. Na twintig jaar. ‘Goed,’ zei hij. ‘Beter, sinds een tijdje, de mensen zijn leuker.’ Het deed me goed om dat te horen.
Toen hij de winkel uitliep, zei de meneer: ‘U vergeet misschien een paar woorden, maar u heeft geen accent.’
Vous n’avez pas d’accent. Dat zinnetje zingt nog na in m’n hoofd. En stiekem voel ik me een beetje trots.
dit is zo een leuk verhaal Claudia! ik heb ervan genoten… lieve groet, anke
Dank je Anke, fijn om te horen…
Jij moet dat ook kennen: je anders voelen in een andere taal?
liefs, Claudia
Ja, dat heb ik zeker. Maar dan naar Nederlands. Ik woon in Noorwegen. Al die woordgrapjes. Nederlands kan erg mooi zijn. De laatste tijd ga ik naar een Nederlandse therapeut en we spreken Nederlands. Ik geniet met volle teugen, eigenlijk meer van de taal dan van de behandeling.
Dag Marian,
Wat een leuke reactie, helemaal uit Noorwegen, dank je wel.
Nou ja, het is niet leuk voor jou dat je taalheimwee hebt, dat kan behoorlijk pijn doen. Mijn heimwee naar het Frans is gelukkig niet zo erg als mijn heimwee naar het Nederlands, toen ik in Parijs woonde. Het is wonderlijk hoe diep de taal verbonden is met een bepaald soort ‘volksaard’, vooral door de humor. Volksaard klinkt een beetje eng, in deze tijden, maar het is wel zo, geloof ik. Wat niet wil zeggen dat je je niet thuis kunt voelen in een andere taal, en daar mooie nieuwe dingen kunt ontdekken, zoals ik in het Frans.
Is het Noors een mooie taal? Spreek je goed Noors? Kun je grapjes maken?
Geniet zoveel je kunt van de gesprekken met je therapeut.
En je bent altijd welkom op mijn blog, om je even te laven aan het Nederlands ;-)
Een Hollandse groet, met klei, kaasblokjes, hagelslag, stroopwafels en klompen,
Claudia