De colleges zijn weer begonnen en ik zit dus regelmatig met mijn hoofd in Parijs, Frankrijk en de Franse taal. Gisteren, tijdens een les over literatuur, zei de docent dat we vooral vaak naar de Franse tv moesten kijken, omdat je daarmee veel leert over de taal en de cultuur. En hij heeft gelijk, ik kan het beamen, ik heb veel geleerd van de Franse televisie en ik kijk er nog steeds naar. Door zijn opmerking werd ik teruggeteleporteerd in de tijd… naar 1992.
Ik was twintig, studeerde Jeugdwelzijnswerk en ging stage lopen in een internaat in het dertiende arrondissement van Parijs. De dag vóór mijn stage begon vond ik een kamer in een foyer in het elfde arrondissement, in de rue de Charonne. Ik kreeg een kamertje in een groot gebouw met lange gangen, waar heel veel werkende en studerende jonge mensen woonden, onder wie ook wat buitenlanders, zoals ik. Ik sprak wel wat Frans, doordat ik goed had geoefend tijdens vakanties en Franse boeken had gelezen, maar vanaf die dag was het menens. Ik moest opeens van de morgen tot de avond Frans praten en me zien te redden in die enorme stad.
Voor het leren van de taal heb ik veel te danken aan de pubers in het internaat, aan vrienden die ik kreeg, en later aan de toneellessen, maar zeker ook aan de Franse televisie. Het is namelijk zo, in Frankrijk worden alle buitenlandse tv-series nagesynchroniseerd. Dat is vaak ontzettend lelijk en irritant, maar het heeft als voordeel dat je alleen Frans hoort en extra goed naar de taal luistert… waarschijnlijk doordat de tekst niet klopt met de lippen. In het begin is dat knap vermoeiend, maar je went eraan, gek genoeg.
Zo zat ik dus in die foyer aan de rue de Charonne. Er was geen tv op de kamers, maar in de ontbijtzaal hing een tv aan het plafond, en daar keek ik elke ochtend naar, omdat dat ding ook altijd aan stond. Ochtendtelevisie bestond meestal uit nieuws en nagesynchoniseerde Amerikaanse series, die ik nog kende uit Nederland, maar dan met een Franse saus. Zo had je Amour, gloire et beauté, ofwel: The Bold and the Beautiful. Ik kan de openingstune nu nog zingen, en de afgelopen dagen zat hij vaak in mijn hoofd. Hier is ie, het intro van de serie, niet schrikken van de kleren en het haar, het is van een tijd geleden:
Mijn favoriete serie in die ontbijtzaal was La Croisière s’amuse. Ik hoef niet te zeggen wat het is, je ziet (en hoort!) het meteen. Vooruit, even voor de jongeren, het was een Amerikaanse serie over een cruiseschip, met wisselende gasten, vaste crewleden en een charismatische kapitein. En dan dus in het Frans! Er zijn online wel afleveringen te vinden, heerlijk fout nagesynchroniseerd. Klik hier (of google zelf als deze link niet meer werkt). Voor degenen die Frans willen leren, niet schrikken, blijf vooral kijken.
Amusez-vous!