Fabel 3: Het jarige konijn

Het jarige konijn wilde haar verjaardag niet vieren. Al dat gedoe, dacht ze, daar heb ik geen zin in. Maar daar dachten de andere dieren heel anders over, er moest en zou gefeest worden. Als je begon met je verjaardag overslaan was het hek van de dam, zo redeneerden zij, dan had je voor je het wist helemaal geen feest meer. Want waarom zou je een bruiloft dan nog wel vieren, of een geboorte? En waarom zou je nog dieren begraven? Nee, de verjaardag moest en zou gevierd worden, of het konijn het nu leuk vond of niet. Desnoods deden ze het zonder haar, dan konden ze hun cadeau’s zelf houden en dan hoefden ze niet te zingen. Nou ja, je merkt het al, de druk was groot. Het konijn zwichtte. ‘Doe maar,’ zei ze, met hangende oren. ‘Ik wil jullie je feestje niet afnemen.’ Het werd een groot feest, met toeters en bellen, de dieren hadden gezamenlijk een lied ingestudeerd, er waren prachtige cadeau’s en er werd een enorme worteltjestaart naar de open plek gereden. Maar het konijn kon niet genieten. Ze bleef het gevoel houden dat er ergens iets grandioos mis was gegaan, dat ze zichzelf ergens was kwijtgeraakt. Terwijl de dieren uitbundig dansten, ging ze stilletjes naar huis en kroop onder de wol. Onder de deken zong ze zachtjes: ‘Er is er één jarig hoera, hoera…’ Het hielp niet. Pas na lang piekeren viel ze in slaap.