Ik maak me zorgen… kerst is voorbij, oud en nieuw nadert, en ik ben eigenlijk nog niet echt melancholisch geweest. Hoe kan dat? Rond deze tijd heb ik daar altijd last van. Waarom nu niet? Er is reden genoeg voor melancholie, me dunkt! Gisteravond bij het haardvuur hebben we geconstateerd dat er betere jaren zijn geweest, voor ons persoonlijk. En buiten onze kleine levens is er ook vanalles mis. Er is genoeg ellende in de wereld, aan ellende geen gebrek. Er is altijd wel iets om je zorgen over te maken of om verdrietig van te raken. Ik laat de schietpartijen, oorlogen en natuurrampen even buiten beschouwing, omdat ze te groot zijn. Een voorbeeld: onze kunst- en cultuursector wordt hard getroffen door visieloze bezuinigingen. Dat is iets wat mij steeds opnieuw bedroefd maakt, omdat het laat zien hoe weinig gevoel voor schoonheid Nederlanders hebben. En kunst is het enige dat ons kan verwarren en troosten. Troosten, ja. Er zijn het afgelopen jaar weer veel mensen doodgegaan. Niet in mijn directe omgeving, maar toch voelbaar dichtbij. Het is droef. De dood zit ons altijd op de hielen. En daarbij is het nog steeds crisis. Een crisis die in niets lijkt op de zwart-witfoto’s van de crisis in de jaren dertig, maar toch. Crisis. Omdat er minder winst wordt gemaakt en veel mensen werkloos raken. En ik ben nota bene zelf werkloos! Oké, op het schrijven na, maar daarmee verdien je (ik althans niet) geen inkomen, hooguit een aanvulling. Dus allez, vooruit, kom op, ik praat me schor, redenen te over, laat kómen die melancholie…
Het lukt niet. Zelfs niet met een beetje persen.
Misschien komt het door het einde van de wereld, dat niet doorging. Daardoor waren we stiekem toch even opgelucht, al geloofden we er ab-so-luut niet in. In december is er wereldwijd gefantaseerd over het einde van de wereld. En het is goed mogelijk dat dit soort fantasieën een opkomende melancholie verdrijft. Wie weet is de-einde-van-de-wereld-fantasie een doeltreffend medicijn bij een heleboel kwalen, dat zou iemand eens moeten onderzoeken.
Misschien is er in mijn leven toch teveel leuks gebeurd het afgelopen jaar. Dat zit er dik in. Dat ik die dingen over het hoofd zie. En dat mag natuurlijk niet! Ik ga meteen wat hoogtepunten van 2012 verzamelen, om ze niet te vergeten: ik ben 40 geworden en er lag schaatsijs toen dat gebeurde, ik heb een mooie prijs gewonnen met mijn boek Wolfje, ik ben begonnen met de studie Franse taal en cultuur, en ik heb met veel plezier gewerkt aan het tweede boek over Wolfje en aan een prentenboek dat in januari komend jaar gaat verschijnen. Dat is toch allemaal niet verkeerd. Nog los van andere mooie dingen. Zoals dat ik nog steeds verliefd ben (om maar iets te noemen).
Ik ben waarschijnlijk te gelukkig om melancholisch te zijn. Maarrr, je weet het nooit. Het jaar is nog niet om…
Ik wens u alvast een mooi oud en nieuwfeest!