Gisteren kwam een jongen uit groep 7 aan het begin van de les naar me toe, en vertelde heel trots en enthousiast dat hij tijdens de vakantie een gedicht had geschreven. De zon scheen, en toen kreeg hij zin om een gedicht over de zon te schrijven.
Schoolschrijver zijn is heus niet altijd romantisch.
Het is vaak aanpoten, soms vraag je je af of je doel wel bereikt, soms twijfel je over je lessen…
Ik hoor dit ook van collega-Schoolschrijvers, we twijfelen wat af.
Dan is dit -zo’n jongen die thuis een gedicht schrijft- zo fijn!
Het komt dus toch aan… misschien niet bij elk kind, maar in elk geval bij deze jongen.
En misschien vaker dan je denkt, ook bij kinderen die het niet vertellen.
Dat het een stoere jongen uit groep 7 was deed me extra plezier. Iedereen die zich bezighoudt met leesbevordering weet dat jongens nog minder lezen dan meisjes. Daardoor lopen ze vaak een achterstand op qua taalbeheersing, en dat heeft weer invloed op hun schoolwerk en op de rest van hun leven. Het is van levensbelang om jongens aan het lezen te krijgen, en aan het schrijven. Deze jongen is dus goed bezig! En deze Schoolschrijver is blij voor hem (en ook een beetje voor haarzelf.)
PS: Kinderen van mijn Schoolschrijver-scholen, als jullie dit lezen, ga thuis ook schrijven! Lees zoveel mogelijk (grappige boeken, spannende boeken, gedichten, probeer alles).
En laat het me weten als je thuis iets hebt geschreven…