Internet is gevaarlijk. Voor mij. Ik kan echt uuuuren vertoeven op Facebook en Twitter, zonder te merken hoe snel de tijd voorbij gaat. En dan zijn er twee websites die ik met veel plezier bijhoud, met blogs, waarvan u er nu één leest. Misschien leeft u ook graag virtueel? Dan begrijpen wij elkaar. Wij vinden het leuk om met anderen van gedachten te wisselen en van het één naar het ander te fladderen, als vlinders op bloemen. We vermaken ons kostelijk. Steeds als we denken ‘we gaan’, valt ons oog op een berichtje dat we nog even moeten lezen. We komen amper de deur uit, alleen als het moet. Het is niet erg. Of is het wel erg? Ik weet het niet meer. Dat begin ik me af te vragen. Nee, ik lieg, dat vraag ik me al een tijdje af.
Buiten schijnt de zon. Er is natuurijs om op te schaatsen. Er is een zee die bewonderd wil worden. In de keuken ligt een mango die gegeten wil worden. Er zijn bonnetjes die moeten worden ingeplakt. Er liggen kwasten te wachten. Er zijn gordijnen die moeten worden opgehangen. Er is een huis dat moet worden afgemaakt. Er is iemand die gebeld moet worden. Er zijn duizend ideeën die dolgraag aan de beurt willen komen. Er is een film die we echt moeten zien. Er zijn boeken die gelezen willen worden. En er is een boek dat hoognodig moet worden geschreven.
Misschien moet ik, net als Jonathan Franzen, mijn internet blokkeren, in elk geval als ik schrijf. Hij zei ergens: “the combination of technology and capitalism has given us a world that really feels out of control”. En ook: ‘All the real things are dying off.’
All the real things are dying off.
Zo voel ik me, als ik te lang achter m’n computer zit.
Hoe voelt u zich? Of zullen we dat voor onszelf houden…
Grappig dat je dit schrijft. Ik besloot vannochtend om dagelijks een uur eerder te stoppen met werken en iets offlines te gaan doen. Dat lukt natuurlijk niet – het werd een half uur en een beetje online, maar het is zo herkenbaar, inclusief de afleiding tijdens het schrijven.
Sorry dat ik nu pas reageer, Marcel. Direct na het plaatsen van dit blog hebben we ons dik ingepakt en zijn het echte leven ingedoken: schaatsen in het Zuiderpark. Het was heerlijk! ;-)
Dank voor je reactie. Groet, Claudia
Het is weer eens te laat voor mij. Ik had al in bed moeten liggen. Gelukkig hadden wij 4 weken geleden een gezellig dagje offline, o.a fietsen door Den Haag, Statenkwartier, naar Scheveningen, even het strand op en genieten van een cappuccino met een stukje appeltaart. Een poosje vóór die dag leek het alsof je geen tijd had en verwees je mij naar je twee weblogs. Nu ben ik dan eindelijk weer eens op één daarvan terecht gekomen. Het is minder persoonlijk dan samen kijken naar het gebouw waar je geboren bent, de vroegere kraamkliniek aan het Frankenslag in Den Haag. Maar je schrijft werkelijk heel mooie stukjes op je weblog. Een stevige knuffel van je vader, die als late avondvlinder van het internet af vladdert en zo meteen als mot in zijn bad duikt. Maf ze en tot ziens.
Dank je papa, voor je mooie en lieve reactie.
We gaan vaker fietsen door Den Haag, dat was leuk.
En euh, ‘bad’ moet waarschijnlijk ‘bed’ zijn, toch?
Ook al ben je dan een avondvlinder, ik zie jou niet om half één ‘s nachts nog in bad gaan… haha!
Knuffel, liefs, Claudia