Bron foto: catterynomoya.nl
Johannes Visser schreef twee dagen geleden een column voor de Correspondent, getiteld: Fulltime lesgeven? Ik zou het niet kunnen (en willen)
Ik herken me hierin, als beginnend docent Frans, en ik denk dat veel leraren zich erin herkennen.
Lessen voorbereiden kost veel tijd.
Alleen ‘standaard’ lessen al (vanwege de administratie), laat staan zelfontworpen en per klas op maat gemaakte lessen die behalve leerzaam óók nog leuk zijn en waarbij je probeert te differentiëren (voor zover dat mogelijk is in volle klassen met leerlingen die extra tijd vragen en binnen 50 minuten, minus wisseltijd en praktische organisatie in het lokaal).
Die tijd heb je niet binnen je uren.
Bovendien moet er veel getoetst en nagekeken worden, want uiteindelijk word je als docent, als leerling en als school afgerekend op resultaat (cijfers).
Resultaat van dit systeem: leraren hebben het gevoel dat ze tekort schieten (wat misschien ook zo is), òf gaan in hun vrije tijd lopen bijspijkeren en lessen ontwerpen, waardoor ze (vaak hoog opgeleid) nog minder verdienen en belangrijke privétijd inleveren.
Beide gevallen veroorzaken stress en kunnen leiden tot de vraag:
Ja maar, ik ben toch niet gek?!
Als je al lang in het onderwijs zit kun je vaak niet anders dan blijven (tenzij je ziek wordt en uitvalt), maar als je nieuw binnenkomt kun je eieren kiezen voor je geld en iets anders gaan doen. Of je kunt parttime gaan werken en daar toch genoegen mee nemen, zoals Johannes Visser. Maar eigenlijk help je daarmee andere leraren niet.
Tenzij je erover schrijft.