Het is al een tijdje stil op dit blog, en waarschijnlijk blijft dat nog even zo. De afgelopen jaren waren pittig. Ik had mijn energie nodig voor andere dingen en heb weinig geschreven, behalve papers en een scriptie voor mijn studie (ook belangrijk en heel leerzaam). Ik wil zeker weer gaan schrijven, ik weet alleen nog niet hoe, of wat. Gewoon beginnen, elke dag schrijven, hoor ik een vriendin in mijn hoofd zeggen (wees gerust, ik hoor geen stemmen). Alleen werkt het zo niet bij mij, denk ik steeds. Maar misschien heeft ze gelijk.
2016 was voor velen een zwaar jaar. Er leek meer ellende dan anders in de wereld, en er stierven veel belangrijke en beroemde mensen. Hoe erg ik dat ook vond, voor mij was dit de grootste ramp: mijn moeder ging dood. Na een pittig ziekbed koos ze voor euthanasie, omdat er geen andere uitweg meer was. Ze stierf in mei, terwijl de lente volop bloeide en de merels buiten zongen (een speciale in de boom voor haar raam in het hospice).
En ik, die nota bene vaak schreef over de dood, weet nog steeds niet hoe ik moet rouwen. Eén van de ergste dingen die me konden gebeuren, is gebeurd, en dat is een vreemde gewaarwording. Ik heb vaak geprobeerd te bedenken hoe dat zou zijn, een wereld zonder haar, maar daar kon ik me eigenlijk niks bij voorstellen. Nu weet ik hoe het is. En tegelijk weet ik het niet. Niet echt.
Ik mis haar. Een open deur van jewelste. Maar wat mis je dan precies? Bijvoorbeeld haar humor. Onze humor. Ik zag de tekening van Gummbah en dacht meteen: die zou mama leuk vinden. Het deed me denken aan een scène uit ons leven (ergens in mijn puberteit) :
Na de scheiding durfde mijn moeder de verwarming niet zo hoog te zetten, bang voor een onbetaalbare energierekening. Het was een koude winter en op het grote raam in de huiskamer stonden dikke ijsbloemen, ruim een halve meter hoog. Mama en ik zaten in zelfgebreide truien achter de ijsrand naar buiten te kijken, waar weinig gebeurde. Het toppunt van opwinding was een man op een brommer, die traag door de besneeuwde straat reed, van rechts naar links. Toen hij bijna uit beeld was zei mijn moeder heel droog :
“Hadden we maar een brommer…”
Daarna kregen we de slappe lach.
Om de situatie. Om alles.
Lieve Claudia, wat is dit fijn om te lezen over hoe je het leven zonder mama ervaart, begrijp me niet verkeerd, het is niet fijn dat ze er niet meer is, maar wel dat je er zo mooi over schrijft. Wat een enige en vrolijk stemmende anekdote van de brommer.
Ik ga je blog altijd lezen, schrijf aub vaak over jouw lieve moeder. Ik mis haar ook erg, ik denk zoveel aan haar en binnenkort zou ze 67 worden, ze is veel te jong geweest om dood te gaan.
Dank voor je reactie, lieve Anita. Ik zal voor jou af en toe een blog over mama schrijven. En ook voor mezelf trouwens. Best fijn, schrijven. ;-) Kus, Claudia
Lieve schat,
Tranen lopen over mijn wangen,… het blijft zooooo lastig om voor te stellen dat ze er niet meer is,.. of om dat te voelen, dat ze er niet meer is… ik voel alleen nog steeds: niet Riet!!! Potver!!! (Zwak uitgedrukt) 67 was ze geworden (zoals Anita schrijft…veeeel te jong)… geen kaartje sturen naar haar (of zoals altijd trouw) ontvangen. ik herinner me de anekdote… hadden we maar…p
dankjewel voor je blog…. no pressure maar fijn als je schrijft.. een goed 2017 voor jou en Nand!
Dikke zoenen en veel sterkte!
Lieve Syl, sorry dat ik je verdrietig heb gemaakt… maar misschien is huilen ook wel goed, ik huil te weinig denk ik (ik denk teveel, denk ik). Als ik mama door schrijven weer een beetje bij ons kan brengen, dan zal ik dat doen. Ergens vind ik het zo persoonlijk, maar wie weet herkennen anderen zich er ook in, of kan ik op z’n minst amuseren met mooie anekdotes. Ik wens jullie ook een goed jaar! Kus, Claudia
Ha Claudia, Zo herkenbaar dat verlaten gevoel, hoe kan het dat de vogels nog fluiten als je moeder er niet meer is. Ik ervaarde hetzelfde toen mijn vader overleed. Toch jammer dat je je moeders humor moet missen. Het leuke is dat iedereen een vorm van humor bezit..en jou kennende begrijp ik je nieuwjaarswens: meer humor, daar kan Wilders een puntje aan zuigen.
Lieve Claudia,
Fijn dat je weer de kracht hebt gevonden om een blog te schrijven. En dan ook nog zo’n gevoelig onderwerp: het overlijden van mama, Riet.
Ik ben het eens met Anita en Sylvia.
Geen verplichting, maar fijn als je de energie en inspiratie vindt om weer te schrijven in het algemeen en over goede herinneringen aan Riet in het bijzonder.
Knuffels, Peter
Lieve Claudia, dit was het eerste wat ik van je lees. Ik vond het mooi! Je moeder had inderdaad een leuke en bijzondere doos met humor. Er kwamen originele verrassingen uit.
Liefs Patrice.
Psssst………krijgen we nog weer eens een nieuw verhaaltje?.