Ik kwam op facebook een NOS-bericht tegen, gedeeld door Aad Meinderts, directeur van het Letterkundig Museum en het Kinderboekenmuseum, getiteld:
Wie schrijft er nog met een pen?
Het handschrift wordt met uitsterven bedreigd. In Finland wordt het in 2016 op scholen al afgeschaft, en hier in Nederland hebben we steeds meer hippe Ipad-scholen (van het woord alleen al krijg ik jeuk). Ik ben geen muffe sok hoor. Natuurlijk moeten kinderen leren typen en zijn computers hartstikke handig. Maar als ik die berichten lees krijg ik zin om een spandoek te maken, met daarop in grote handgeschreven letters:
Schrijven moet blijven!

Maar waaróm in godsnaam, zullen sommige mensen zeggen. Als iets steeds minder wordt gebruikt kun je het toch beter afschaffen? Huppekee. Scheelt een hoop geld. Rendement, rendement.
Voor die mensen heb ik een paar ijzersterke argumenten.
Of nee, ik niet.
Professor Klinische Neuropsychologie Erik Scherder heeft er een paar. Zie Nieuwsuur.
Laf hè?
Mja, ik ben een beetje verdedigingsmoe.
Rendementsdenkers laten buitenrendementse argumenten van zich afglijden, als botervette eendjes. Dan kan men opeens niet meer outside the box denken en moet je bijvoorbeeld gaan aantonen dat kunst economisch nut heeft. Ik noem maar wat. Doodvermoeiend. En nog gevaarlijk ook, omdat je zo’n discussie nooit kunt winnen. Sommige dingen zijn niet in geld uit te drukken. Gelukkig.
Maar ga dat maar eens uitleggen.

Ik dwaal af. Waar is mijn spandoek?! O ja, hier:

Schrijven moet blijven!

Alleen al omdat elk handschrift anders is, en bijzonder. Niks leuker (daardoor) dan proefwerken van kinderen nakijken, heb ik ontdekt als stagiaire. Je ziet in één klap 30 verschillende handschriften. Wist je trouwens dat het best moeilijk is om netjes op een schoolbord te schrijven, met krijt of stift? Maar ook dat schijn je te kunnen leren, ik krijg binnenkort een lesje ‘bordschrijven’ van mijn vakcoach.

En bijvoorbeeld hierom: stel, de elektriciteit valt uit, je zit opgesloten en kunt alleen een handgeschreven briefje onder de deur door schuiven.

Gelukkig zie je aan het eind van de Nieuwsuur-reportage nog kinderen met krijt op een mini-bordje schrijven. Natte spons ernaast.
Stel je voor dat iedereen in plaats van een beeldscherm altijd zo’n krijtbordje bij zich zou hebben… Dat er in treinen, cafés en restaurants overal krijtborden zouden hangen en liggen. Of blokken papier, potloden, inktpotten en heel mooie pennen…
Wil iemand alsjeblieft zo’n café beginnen?
Een beetje snel graag, voor het te laat is.