Ik las La peste uit, van Albert Camus, blij dat het huiswerk voor één vak morgen af is. Nou ja, blij… vlak voor het einde van het boek moest ik vreselijk huilen. Terwijl Camus niet op het sentiment schreef, maar juist met een zekere afstandelijkheid. De verteller houdt zich op de achtergrond, om zo eerlijk mogelijk het verhaal te vertellen van een stad ‘bezet’ en geïsoleerd door de pest, en van de bewoners, die elk op hun eigen manier reageren op de ramp, eenzaam en doodsbang, maar ook met elkaar verbonden. Ik ga nu niet verder in op het verhaal, de synopsis is overal makkelijk te vinden. Jaren geleden zag ik een toneelbewerking, La Merde van de Vlaamse groep SKaGeN, en ik heb me door hun voorstelling en het idee van een epidemie laten inspireren voor een toneeltekst die ik kort daarna zelf schreef. Maar het origineel van Camus had ik nog nooit gelezen. Waar huiswerk al niet goed voor is.
Misschien zit u stiekem te springen om huiswerk? Laat mij het u geven: léés dit boek. Het is vertaald in het Nederlands, en er schijnt ook een film van te zijn gemaakt met William Hurt (toepasselijke naam) in de rol van de dokter, maar ik weet zeker dat het boek meer indruk maakt dan de film. Het staat bol van ellende, en tegelijk van liefde en van hoop. Het is de verwoording van puur menselijk leed. En het is gewoon knettergoed geschreven. Je moet wel tegen een stootje kunnen. Leg vast een pakje zakdoekjes klaar, voor de zekerheid.
Het blijft bijzonder dat een boek (feitelijk gezien toch slechts zwarte letters op wit/geel papier) je zo aan het huilen kan maken. Dat vond ik als puber al de mooiste boeken, samen met boeken die je laten lachen. Maar die laatste zijn meestal toch iets minder mooi… (tenzij ze allebei doen).
Zo. Even diep zuchten. En dan stort ik me op het volgende huiswerk: Mai 68.
Hopelijk hou ik het droog.