Ik kreeg een mail van de moeder van Meike, een meisje van acht, uit Limburg. Ze gaat al anderhalf jaar naar logopedie, om te leren ‘tempo lezen’. Ze hadden samen Wolfje gelezen, en haar moeder schreef:
‘Meike vond het boek grappig, spannend, ontroerend en vooral heerlijk om te lezen.’
En ze schreef nog iets, waar ik zo mogelijk nóg blijer van werd:
‘Tijdens het lezen van “Wolfje” is er volgens mij een knopje omgegaan bij Meike. Ze las jouw boek als een speer.’
Tempo lezen. Ik heb maar niet tegen Meike gezegd dat ik er tien jaar over heb gedaan om Wolfje te schrijven. In plaats daarvan heb ik haar een heleboel boekentips gemaild, zodat ze door blijft lezen. Snel, of iets langzamer. Als het maar véél is. En goed.
Meikes moeder had gelezen dat er een nieuw verhaal over Wolfje komt:
‘Nou, wij zijn razend nieuwsgierig.’
Ik ben eerlijk gezegd ook razend nieuwsgierig… of het me gaat lukken om dat boek te máken. Dat is op dit moment nog onzeker. Maar ik ben er hard mee bezig. En desnoods doe ik er gewoon wéér tien jaar over. Nee hoor, grapje!
Zodra er nieuws is laat ik het horen. Hopelijk is het goed nieuws. En hopelijk kan ik dan ook leren ‘tempo schrijven’.
NAGEKOMEN BERICHT (maart 2019): ter info, voor mijn lezers, Wolfje II is niet gepubliceerd en zal er waarschijnlijk ook nooit komen… helaas. Soms lopen de dingen anders dan je hoopt.