Gisteren kreeg ik een bijzondere reactie via dit blog, van Yvonne. We hebben op dezelfde basisschool in Geleen gezeten en ze is nu juf op een school, in dezelfde stad. Haar reactie was in eerste instantie een compliment, en het is altijd leuk om complimenten te krijgen. Maar in tweede instantie betekende het nog meer voor mij. Ze schreef dat ze in haar klas was begonnen met het voorlezen van Wolfje. En zei dit:
“Iedere keer wanneer ik na een kwartiertje lezen het boek weer opzij leg voor een volgende dag, gaat er een zucht door de klas. Ik geloof dat ik de hele dag mag voorlezen uit dit boek!
Wat mij betreft mogen er nog vele volgen.”
Die zucht. Mijn hart deed een Epke Sonderland toen ik het las. Te horen dat er op een paar honderd kilometer afstand een zucht door een klas gaat nadat er uit mijn boek is voorgelezen…
Dat is waarom ik schrijf.
Reken maar dat ik nog meer boeken ga schrijven. Ik wil nog veel klassen doen zuchten.
Wat heerlijk lijkt me dat voor een schrijver en ik kan het me ook helemaal voorstellen. Eigenlijk wil je Wolfje in een ruk voorgelezen krijgen of zelf lezen.
Doorschrijven Claud!
En mooi, en misschien toevallig, maar Joke start deze week ook met Wolfje in haar klas ;)
Oeps, die eerste ‘En’ mag weg dus …
Hopelijk kan ik ook Vlaamse klassen doen zuchten…
;-)
Claudia