Ik las het blog van een vriendin in de rouw. Eigenlijk is ze een vriendin van mijn moeder, ze maakten vroeger samen poppentheater. Als klein meisje bewonderde ik haar altijd, en dat doe ik nog steeds, omdat ze zo’n lieve, eigenzinnige en bijzondere vrouw is. En die lieve vrouw is nu tot op het bot verdrietig. Ontroostbaar. Omdat haar man is overleden.
In haar blog, getiteld ‘Crocusvakantie en dat soort narigheid’, schrijft ze dat ze er niet meer in slaagt om stoer te zijn, of sociaal wenselijk.
Lieve Anita, ik had laatst in Vlaanderen een gesprek met een man die ongeveer dit zei:
Vroeger was het heel normaal dat een rouwperiode lang duurde, als in een dorp iemand stierf gingen bij het gezin de luiken van het huis minimaal 6 weken dicht en iedereen hield er rekening mee. Rond de begrafenis, en nog lang daarna, waren er allerlei (terugkerende) rituelen. Tegenwoordig mag je na een sterfgeval een paar dagen vrij nemen om de begrafenis of crematie te regelen, en daarna moet je snel weer over tot de orde van de dag. Terwijl rouwen veel langer duurt. Terwijl we er vaker over zouden moeten praten.
Ik vond dat zo mooi. En ik denk dat die meneer gelijk heeft.
Ik stuur je een troostkus. Die niet helpt, maar toch…
Claudia